Het slechte nieuws is goed nieuws
Monday, January 08, 2007
Ik ben met m'n rug tegen de muur komen te staan. Kwiklekkende amalgaamvullingen, wortelkanaalbehandelde kiezen die levensgevaarlijke bacteriën herbergen... Ik heb me sufgelezen en ik heb me sufgepiekerd, maar moest tot de slotsom komen dat ik geen controle heb over deze gevaren en dat er geen oplossing bestaat die niet weer tot nieuwe gevaren leidt.
Op dat moment begon er een scharnier te draaien. Ik voelde me hulpeloos en besefte dat mijn verwoede pogingen om het leven onder controle te krijgen de dood en de vergankelijkheid niet kunnen tegenhouden. Ik besef dat ik afhankelijk ben.
Ik heb een lange periode ver bij God vandaan geleefd - ik zocht Hem niet meer, las bijna niet in de Bijbel, bad bijna niet meer. Vooral nadat mijn baan in het onderwijs was opgehouden bereikte deze geestelijke ziekte een dieptepunt. Maar aan het begin van die periode liep ik met Sytske een kringloopwinkel binnen, en daar sloeg Sytske een boek open waar een boekenlegger in lag met de tekst: 'Zelfs al loop je bij God vandaan, Hij blijft toch naar jou op zoek'. Toen wilde ik het niet tot me door laten dringen - nu is mijn hart vol dankbaarheid voor Gods liefde.
Een klein beetje technische informatie: ik had behoorlijke kiespijn en ging vorige week vrijdag naar m'n tandarts. Een kies in m'n onderkaak bleek al dood te zijn en er zat een ontsteking aan de wortel en in de kaak. Ik kreeg er dus een wortelkanaalbehandeling bij; bovendien werd de amalgaamvulling zonder veiligheidsmaatregelen opengeboord... De pijn kwam opnieuw hevig opzetten nadat de verdoving was uitgewerkt, zodat ik zaterdag naar de weekendtandarts moest die de kies opnieuw openmaakte waarbij er wat pus uit kwam. Daarna bleef de pijn echter hevig en begon mijn kaak/wang op te zwellen, zodat ik zaterdagavond een bevriende tandarts belde die me betere pijnstillers én antibiotica voorschreef. M'n wang is blijven zwellen (zie foto), de pijn is minder geworden.
Maar, al voordat ik naar de tandarts ging heeft de pijn me geholpen om mijn leven te zien door Gods ogen. Dat betekent dat ik kon zien hoe ontzettend egoïstisch ik heb geleefd de afgelopen tijd; hoezeer ik mijn hart had verhard en hoe weinig ik heb liefgehad.. Hoe ik met bitterheid heb gereageerd op de frustraties en de kwetsuren van het leven, ook het geloofsleven. Ik heb kunnen huilen, ook wel vanwege de pijn en een zekere dosis zelfmedelijden, maar óók vanwege mijn egoïsme en mijn verharding en wat ik Sytske heb aangedaan.
Wat hieraan vooraf ging was dat Sytske sterk op haar hart kreeg om voor me te gaan bidden, hetgeen ze ook daadwerkelijk is gaan doen. En ik was toch maar weer in de Bijbel gaan lezen - knorrig in het begin, en met een flinke pot koffie d'rbij. Ik ging maar verder in Ezechiël - 'dat zijn toch alleen maar onheilsprofetieën tegen allerlei volkeren om Israël heen', dacht ik, 'dat zal me niet zo raken'. Mis. Vanaf de dag dat ik weer begon te lezen, begon het Woord te werken. Op de derde dag was ik zelfs alweer gaan bidden vòòr het lezen, en ik bad dat God mijn hart van steen zou wegnemen en er een hart van vlees voor in de plaats geven (ik wist dat dit ergens in de Bijbel stond). En raad eens wat ik daarna las?
geven zal ik u een nieuw hart(Ezechiël 36-26-27a, Naardense Bijbel)
en een nieuwe geest
zal ik in uw binnenste geven;
verwijderen zal ik uit uw vlees
het hart van steen
en geven zal ik u een hart van vlees;
mijn geest zal ik in uw binnenste geven
Ik ben God dankbaar voor zijn genade - zonder Hem was ik misschien in mijn blinde egoïsme doorgeraasd tot het te laat was. Ja, ik ben zelfs dankbaar voor de pijn, die me heeft helpen inzien dat ik geen controle over m'n leven heb. En nee, ik ben mijn angst voor allerlei zaken die mijn gezondheid bedreigen nog niet kwijt - maar de volgende uitspraak van Paulus heeft voor mij nieuwe betekenis gekregen:
Daarom verliezen wij de moed niet, maar al vervalt ook onze uiterlijke mens, nochtans wordt de innerlijke van dag tot dag vernieuwd.(2 Korinthiërs 4:16, NBG)
Prijs God! Ik had er de afgelopen periode vaak wat moeite mee om mijn Windows-wachtwoord in te typen, maar nu kan ik het weer vol enthousiasme tikken: 'Jezus is Heer'!
Amen.
Labels: dagboek, foto's geloof
posted by Marten @ 6:11 AM;
