Van onze dodelijk vermoeide verslaggever aan het front
Friday, September 29, 2006
Even snel een bericht van uw razende reporter: ik heb gedurende de week in mijn werkplaats gebivakkeerd (een uit de klauwen gegroeide asoboerennederzetting in het land van Bartje) bij een bed and breakfast-adres waar ik mijn knutselkamer (want dat was het) moest delen met een pissebeddenfamilie.
Het werk is zeer vermoeiend; 's avonds achter mijn knutselburo moest ik nog vaak verder met de lessen voorbereiden.
Aan het begin van de week liep ik bepakt en bezakt van het station naar de school toen een mevrouw achter mij mij aansprak: 'Meneer?'. 't Is erg, maar ik was ochtendsjagrijnig en antwoordde enigszins bits: 'Ja?!' zo van: 'U moet wel een hele goede reden hebben om mij zo vroeg op de ochtend aan te spreken?!'. - 'Ik kan uw paspoort zo uit uw tas pakken'. - 'Blinder!' vloekte ik luid met een hele dikke 'l'. 'Dat is niet best! Bedankt!'- 'Graach dien', antwoordde de vrouw, en 'oant sjen'. Mijn vloek had mijn herkomst uit Friesland verraden.
Een collega blijkt een broer te zijn. Ook een kind van God de Vader. Gisteren, toen hij mij na de ouderavond naar het station bracht, hebben we nog samen gebeden. En één van de conciërges verdenk ik er ook van. Die kwam mijn lokaal binnenlopen terwijl ik bezig was met een lesvoorbereiding, zag dat ik in de Bijbel staarde en zei, schijnbaar blij verrast: 'Je bent godsdienstleraar?'. Ik vertelde dat ik een verhaal voorbereidde uit Numeri, waar de verkenners van het beloofde land ondanks de schoonheid en vruchtbaarheid van het land het niet zien zitten met het land omdat er reuzen wonen en vervaarlijke volkeren. 'Geen geloof hè', reageerde de conciërge. Ha! Dat is er vast ook één! Nog even en ik ga een bidbreak organiseren. Of een powerprayerplant. Of wat dacht je van 'The prAy-team'?!
We'll see.. We'll see..
posted by Marten @ 12:23 AM;
Sweat
Saturday, September 23, 2006
Oh...
Is this the curse that Genesis speaks about? Having to work till the sweat drips from your head? Well, the sweat is leaving my body more through other routs, like my armpits. Last week I had a very tough class and I was wearing a sweater while it was pretty warm. 'Sir, why are you sweating?' the children asked. 'There is sweat on your face'. Yes, there was. I could feel it above my lips, I was wearing a sweat-moustache. 'Why on earth is he wearing the sweater?' other children asked. I realised why I did: it made me feel more safe.
But seriously, is work a curse or not? Doesn't Qohelet/Ecclesiastes seem to teach so as well? He's drawing heavily on Genesis anyway. And if it's a curse, should we subject ourselves willingly to it? I'm afraid that's what the Scriptures suggest, reading Paul at least.
Jakob sure was a worker, too. He worked seven years twice to get his wife from his wicked uncle. After the long years of working, he simply said to his uncle: 'Now give me my wife, 'cause I want to go into her.' Isn't that beautifully plain?
I still have four weeks to go. Teaching. Or rather, trying to teach. A couple of teenagers are hard enough to handle already. Imagine thirty teenagers in front of you that you have to tell what to do. Imagine being an ADHD-person trying to bring order and structure to thirty hormone-driven rebels.
I'm going on vacation. Well, a bit. Next week, I'm gonna stay at a bed-and-breakfast address in the place where I work (thousands of miles removed from my own house). I'm gonna sleep there for three nights, so that I don't have to travel four hours every day and can use the time for preparing my lessons instead. I look forward to it. I think.
posted by Marten @ 12:33 PM;
Niet geschikt als boef
Thursday, September 21, 2006
De mp3-speler (die meneer Docter van een leerling in beslag had genomen en in de papierbak gegooid en die vervolgens door een andere leerling was gejat en die 210 euri kostte, ja die, red.) is terecht! Ik had er voor gebeden. Volgens de aanwijzingen die ik had verzameld voelde de directie een heerschap aan de tand dat vrij plotseling bekende. Justitie werd erbij gehaald en was er ook al bij gehaald door de bestolene. De dief had voor een soortgelijk vergrijp eerder al eens een taakstraf gekregen, en bleek nu rijp voor een strafblad.
Ik zou willen bepleiten dat justitie met de jongen in kwestie om tafel gaat zitten en een gesprek arrangeert met twee beroepscriminelen. Er wordt uitleg gegeven over de staat van dienst van deze twee en vervolgens trekken de agenten zich terug. Eén van de twee beroepscriminelen, de meest spraakzame van de twee, een kast van een kerel met een vierkant hoofd, schraapt zijn keel en kondigt aan de jongen aan dat hij slecht nieuws heeft. Hij zegt: 'Primo.'(Hij heeft een merkwaardig hoge stem voor iemand die er verder vreeswekkend uitziet, en vreemd genoeg voegt dat nog toe aan zijn vreeswekkendheid). 'Eén', vertaalt zijn kameraad, een ietwat ranzig, donker figuur met snor en gezichtslittekens. De ander gaat verder: 'Je hebt andere leerlingen verteld over die mp3-speler. Was niet nodig.' De jongen wil iets zeggen, maar de kameraad van de spreker kijkt hem zo vernietigend aan dat hij bloost en zwijgt. 'Twee'. De kameraad kijkt van: 'Duidelijk'. 'Je hebt bekend nog voor je ondervragers moesten pissen. Zelfde verhaal'. De jongen kijkt beschaamd naar de grond. 'Drie. Je hebt het ding tot de volgende dag thuis laten liggen en geen moeite gedaan om het te verkopen.' Hij kijkt de jongen lang aan met een bijtende, vragende grimas. Dan spreekt de zwijgzame: 'Je bent niet geschikt voor het vak.' Het hart van de jongen trekt samen. 'Nee', zegt de vreeswekkende met zijn hoge stem. 'Ik denk dat Eddie gelijk heeft. Uit alles wat je hebt gedaan blijkt dat er geen enkele toekomst voor jou is in de criminaliteit. Het spijt me.' De jongen vecht tegen zijn tranen.
De mannen kijken elkaar aan en staan tegelijk op. Terwijl ze de kamer uitlopen, zegt de vreeswekkende ijzig streng: 'Laten we je hier niet weer zien.' Als zijn kameraad hem door de deur volgt, sist hij vlak voordat hij door de opening verdwijnt: 'Prutser...'
posted by Marten @ 9:44 PM;
I Know It's All Gonna End...
Wednesday, September 20, 2006
Ik ben geradbraakt. Elke dag vier uur reizen, te weinig tijd voor lesvoorbereiding, mede daardoor slechte en chaotische lessen die tot uitputting leiden zodat als ik laat thuiskom lessen voorbereiden bijna onmogelijk is. Ik ben geradbraakt, zó erg, dat ik er energie van krijg. Want - OK - moet het zo? Dan gaan we toch gewoon door? Wat nou rust nodig? Wat nou slaap nodig? Werken! Dat is het! Nooit opgeven! Uitbranden tot er alleen nog stof en as over is! Ha! Haha!
Eigenlijk ging het vandaag misschien wel een stukje minder slecht dan vorige week woensdag, maar d'r blijven klassen bij waar ik nauwelijks les kan geven. In sommige klassen is de orde die ik probeer te bewaren een lachertje, ja word ik zelf met 'kerel' aangesproken en weigeren leerlingen het lokaal te verlaten als ik ze eruit stuur. Nee, docent? Ik kan het iedereen aanraden! Nadat je dit hebt geprobeerd wordt zelfs vakkenvullen bij de Albert Heijn een aanlokkelijk beroepsperspectief! Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn! Alles is ineens leuk! Alles behalve..
Ach, dan was er nog dat akkefietje met die mp3-speler. Had ik in beslag genomen, in een bak onder m'n buro gelegd, een lesuur later was het ding natuurlijk gejat. Ding van 250 euri. Ben ik verantwoordelijk voor.
Het onderwijs! Iedere dag anders!
Aáááááááááááááááááááárg!
posted by Marten @ 11:41 AM;
Boven bidden of beseffen
Friday, September 15, 2006
Het obstakel is terug. En dat is, denk ik, maar goed ook. Obstakels zijn er niet om uit de weg geruimd te worden. Ze zijn er om te overwinnen. Je moet er overheen; aan de kant schuiven helpt je niet echt verder.
Kortom: ik ga toch door. De lokatiedirecteur heeft me weer in het zadel gepraat. En nu de vraag: zal ik durven galopperen? Of wordt het meer zoals mijn ritjes op Stumper, een veredelde pony die de traagste van het stel was op de manege? Als Stumper, lui als ze was, weer eens bijna onmerkbaar van een draf naar een stapvoets was geslopen, zei de instructeur altijd tegen mij: 'Gooi er maar weer een kwartje in, Marten'. En dan gaf ik 'r een knal met de zweep. Dan ging ze weer, voor een tijdje.
Weet je wat? De Heer is groot. Onze buurvrouw heeft Jezus aangenomen. Ze heeft haar wicca-boeken verbrand, de boeddha's de deur uitgedaan, ze is gestopt met bidden tot engelen en tot de Moedergodin. Zelfs haar zoontje gaat spontaan bidden (tot de Ware, de Enige, Hij die alle macht heeft in de hemel en op de aarde!). Ik heb gehuild, van blijdschap, van ontroering, van dankbaarheid, van diep ontzag en aanbidding voor de God die mensen redt uit het geestelijke dodenrijk. Man, wat was deze vrouw gemangeld door misleidende machten en diep ongelukkig. Nu mag ze de ware vrijheid vinden.
Wij hebben er niets voor gedaan hoor. Geen bekeringspraatjes gehouden. We hebben alleen maar - gebeden. En een vriendin van haar kende Jezus.
Nu weet ik dat voor Hem niets onmogelijk is. Obstakels, mensen en machten zijn als was in zijn handen. Zijn liefde is hoger dan de hemel, dieper dan de hel, breder en langer dan het universum. Wie haar hart opent voor Hem komt niet bedrogen uit.
Psalm 107
1 ‘Loof de HEER, want hij is goed,
eeuwig duurt zijn trouw.’
2 Zo spreken zij die door de HEER zijn verlost,
die hij verloste uit de greep van de angst,
3 bijeenbracht uit alle landen,
uit het oosten en het westen,
uit het noorden en het zuiden.
4 Soms doolden zij door de woestijn,
maar een weg in de wildernis,
een stad, een woonplaats vonden ze niet.
5 Ze kregen honger en dorst
en kwijnden van uitputting weg.
6 Ze riepen in hun angst tot de HEER –
hij heeft hen bevrijd uit vele gevaren,
7 hij wees hun de rechte weg,
de weg naar een stad, een woonplaats.
8 Laten zij de HEER loven om zijn trouw,
om zijn wonderen aan mensen verricht,
9 wie dorst had, gaf hij te drinken,
wie honger had, volop te eten.
10 Soms woonden zij in donkere krochten
als slaven met ijzeren boeien,
11 want ze hadden zich tegen Gods woorden verzet,
de raad van de Allerhoogste verworpen,
12 hij liet hen buigen onder een zware last,
ze vielen, en er was niemand die hielp.
13 Ze schreeuwden in hun angst tot de HEER –
hij heeft hen gered uit vele gevaren,
14 haalde hen weg uit donkere holen
en brak hun boeien aan stukken.
15 Laten zij de HEER loven om zijn trouw,
om zijn wonderen aan mensen verricht,
16 bronzen deuren heeft hij verbrijzeld,
ijzeren grendels verbroken.
17 Soms leidden zij een lichtzinnig leven
en gingen onder hun zonden gebukt,
18 ze gruwden van elk voedsel
en waren de poorten van de dood nabij.
19 Ze schreeuwden in hun angst tot de HEER –
hij heeft hen gered uit vele gevaren,
20 hij zond zijn woord en genas hen,
ontrukte hen aan het graf.
21 Laten zij de HEER loven om zijn trouw,
om zijn wonderen aan mensen verricht,
22 laten zij hem dankoffers brengen,
juichend zijn daden bezingen.
23 Soms daalden zij af naar zee,
gingen scheep en bevoeren het wijde water,
24 ze zagen de daden van de HEER,
zijn wonderen op de oceaan.
25 Hij sprak en ontketende storm,
hoog zweepte hij de golven op.
26 Zij stegen tot aan de hemel, vielen neer in de diepte,
hun maag keerde om van ellende,
27 ze tolden en tuimelden als dronkaards,
alle kennis baatte hun niets.
28 Ze riepen in hun angst tot de HEER –
hij leidde hen weg uit vele gevaren,
29 hij bracht de storm tot zwijgen,
de golven gingen liggen.
30 Het verheugde hen dat de zee tot rust kwam,
hij bracht hen naar een veilige haven.
31 Laten zij de HEER loven om zijn trouw,
om zijn wonderen aan mensen verricht,
32 hem hoog verheffen als het volk bijeen is,
hem loven in de kring van de oudsten.
33 Hij maakt van rivieren woestijn,
van waterbronnen dorstig land,
34 van vruchtbaar land een zoutzee
vanwege het kwaad van de bewoners.
35 Hij maakt van woestijnen waterland,
van dor gebied een bronrijke streek.
36 Hij laat daar wonen wie honger leden,
zij stichten een stad, een woonplaats,
37 zaaien akkers in, planten wijngaarden,
met een rijke oogst aan vruchten.
38 Zegent hij hen, zij worden zeer talrijk
en ook hun vee breidt zich uit,
39 zegent hij niet, hun aantal neemt af, ze buigen
onder de last van onheil en verdriet.
40 Hij stort schande uit over de aanzienlijken,
hij laat hen dolen in een woestenij zonder uitweg;
41 de armen behoedt hij voor slavernij,
hun families maakt hij talrijk als kudden.
42 Wie oprecht zijn, zien het met blijdschap,
wie onrecht doet, moet zwijgen.
43 De wijze neemt dit ter harte
en kent de trouw van de HEER.
posted by Marten @ 9:49 AM;
Obstakel opgeruimd - maar niet door Ganesha!
Thursday, September 14, 2006
Marten is (was?) sinds kort vervangend godsdienstleraar op een vmbo-school in Drenthe.
Eigenlijk al gisteren heb ik besloten met de baan te stoppen. Vandaag had ik mijn eerste gesprek met mijn begeidster, die nadat ik toch sporen van besluiteloosheid vertoonde nog geprobeerd heeft mij te reanimeren. Na de lesuren die daarop volgden heeft het niet meer mogen baten. Ik voel mij nu alsof er een rotte kies is getrokken. Alhoewel het nog niet helemaal zeker is: morgen spreek ik de directeur, die mij wellicht onder toezicht van kleerkasten opnieuw voor de klas zal plaatsen.
Wat vooraf ging: meteen na het sollicitatiegesprek bekroop mij het bange vermoeden dat ik de kandidaat van keuze zou worden. Bang inderdaad, want de feiten over mijn beperkingen en zwakke eigenschappen op een rijtje zettend, kwam ik tot de huiveringwekkende vooruitgrijpende conclusie dat mijn tijd aan deze school een hel zou worden. Ik stond dan ook op het punt om thuisgekomen terug te bellen en te vertellen dat ik bij nader inzien van de sollicitatie afzag. Maar toen ik enkele uren later werd gebeld en hoorde dat ze het met mij zagen zitten (pijnlijk nu) draaide ik de knop om, zo goed en zo kwaad als dat ging, en dacht: we gaan ervoor.
Goed, dat hebben we gedaan, maar al vrij snel zijn mijn nachtmerries waar aan het worden. Ik heb teveel klassen te weinig - of niet - in de hand. En het worden er meer, dat is te merken. De brugklassen, dat zal nog wel een paar weken goed gaan; bij de tweede klassen verlies ik al snel terrein; de vierde klassen zijn nog mild plagerig maar niet van plan om mee te werken met iemand die geen gezag heeft, en de derde klassen zijn ronduit rampzalig.
Ik zie de schoonheid van het onderwijs. Echt waar. Ik zie de mogelijkheden, het potentiëel. Ik zie de pracht van de kinderen, prachtige kleine mensen, kids om van te houden. Ook al houden ze van 'satanische shit', zoals een jongen in een vierde klas met olijke lach meldde, 'en op vogels schieten - het liefst witte duiven.'
Maar ik heb het niet in de vingers. Het aansturen van de groep. De teugels bedienen. De kleine wenken met de benen - 'beenhulpen', noemen ze dat toch in de ruitersport? Ben ik ook mee opgehouden. Na vijftien lessen. Was nog steeds niet van m'n paard gevallen. Wilde dat ook niet meemaken.
Ben ik een lafaard? Nou, ik heb zeker last van irrationele incompetentiegevoelens. Maar dat is nou net het probleem in het onderwijs: je moet geloven in wat je doet, anders heb je het gezag al verloren. En dat lukt me niet. Niet voor een klas die niet wil.
Kijk, tijdens zo'n paardrijles zat ik een keer op een bijzonder paard, Dakota geheten. Dakota was een ex-circuspaard. Waarschijnlijk hadden ze daar geprobeerd om haar wil te breken, maar - zonder succes. Dakota had namelijk de onhebbelijkheid om af en toe midden in een galop stil te staan. Je kunt je voorstellen wat zoiets met de ruiter doet - die wordt, inderdaad, gelanceerd. Niet handig in het circus. Ik had diep respect voor dit paard - eens wisselde ik adem met 'r uit terwijl ze in de stal stond, bewonderend in haar ogen starend.
En toen kwam het moment dat ik op haar mocht rijden. Ik stapte aan de verkeerde kant op, maar Dakota liet dat, tegen haar gewoonte in, begaan. Nadat we echter in het gelid stonden, klaar om langs de baan te gaan stappen, begon Dakota doodgemoedereerd terug te stappen richting de stallen. Ik kon aan die teugels trekken wat ik wilde, mevrouw negeerde het volkomen. De instructeur wist dit aparte gedrag onmiddellijk te verklaren: het paard voelde wel dat ik geen gezag uitstraalde, er zelf eigenlijk niet in geloofde: dus waarom dan moe worden? Met zijn hulp kreeg ik Dakota toch nog aan het stappen, maar ik ben niet gaan galopperen, dat zul je begrijpen.
Nee, paardrijden, dat is 'm nooit geworden, en waarschijnlijk om precies dezelfde reden wordt lesgeven 'm ook niet. Ach, ik hoor van collega's dat ze zich soms door een jarenlange hel heen hebben moeten slepen om te komen op een plek van gezag over de klas, of dat ze als de afwisseling van de getijden toch steeds weer in de winter van de gezagsloosheid belanden.
Zes weken - zolang zou ik waarschijnlijk nog moeten werken - zes weken hel - wat voor zoden zet dat dan aan de dijk?
Goed, goed, ik zal een voorbeeld noemen van het gedrag van de moeilijke klassen. De laatste les die ik vandaag gaf was zo'n losgeslagen derde klas. Meermalen begon een heel aantal heren in die klas te scanderen: 'Anale sex met dode dieren'. Ik wist het niet echt een halt toe te roepen. Dat is toch triest? Ook tamelijk duister, trouwens. Minder prettig was ook het oorverdovende gilconcert dat tussen deze obsceniteiten door werd aangeheven door een naar krankzinnigheid neigende blondine met woeste ogen die later zonder mijn toestemming de klas uitliep omdat ze een bloedlip had. En Ganesha (Hindoestaanse afgod die obstakels uit de weg zou ruimen) stond er bedaard bij te glimlachen vanaf zijn positie voor in de klas, op de grond.
posted by Marten @ 10:11 AM;
Im Westen nichts Neues
Tuesday, September 12, 2006
Een kort bericht van het front.
Een vrouwelijke collega, een française met een grootse, stijlvolle bril, zei vorige week in de lerarenkamer toen gevraagd werd hoe het ging: 'Jaaa.... Prima... Schatjes hè?'. Ik vroeg mij af of zij wel dezelfde leerlingen had als ik.
Gisteren kwam ik haar tegen bij de trein, en was ze gedeprimeerd: ze had één van de klassen getroffen met wie ook ik het zwaar te verduren heb gehad. Ja, daar word je niet blij van. Je gaat aan jezelf twijfelen. Je moet politieagent spelen en dat wil je eigenlijk helemaal niet.
Het deed mij toch wel goed dat ik niet de enige ben die die klassen moeilijk vindt. Een stuk of wat derde klassen en een enkele vierde, die vind ik het zwaarst. Eén iemand die grenzeloos de pipo uithing heb ik eruit gestuurd eind vorige week.
Voor de derde klassen is er geen boek en ook geen echt geschikt materiaal. Niet zo handig, die klassen zijn al zo lastig..
Vandaag had ik twee brugklassen, dat ging wel goed. Leuke kids. Ik had mijn vriendje Pieper meegenomen, een knuffelwezen met een hoofd en twee benen. Die werd als veredelde bal ingezet tijdens een kennismakingsspel. Pieper deed het goed.
Ik heb contact gehad met degene die ik vervang - lijkt me een hele aardige, nuchtere en robuuste Drentse. Maar ja, ze is wel net gedotterd. En ze voelde zich nog niet top. Maar ze dacht zeker na de herfstvakantie terug te komen. Met enig geluk ben ik dan nog in leven.
posted by Marten @ 6:03 AM;
Poopadoo Doo
Thursday, September 07, 2006
'Poopadoo Doo', Marten Docter, 2006
posted by Marten @ 1:20 PM;
Géén evaluatie van mijn meest recente ervaringen in het onderwijs
Geloof me maar, ik wil niet over m'n laatste ervaringen in het onderwijs spreken. Waarom niet? Heb ik de stukjes leerling nog tussen m'n tanden? Of ben ik juist, beroofd van broodbak, tas en jas met kauwgom in m'n haren en een kont vol punaises huilend weggerend terwijl ik door leerlingen én collega's werd nagejouwd? Welnee.
Het is meer dat ik helemaal geen zín heb om mijn meest recente ervaringen te evalueren. Mijn werkweek zit er namelijk op. Ik hoef pas maandag weer te onderwijzen. Dus ik zet het uit m'n hoofd. Dat vermaledijde onderwijs. Dat onmogelijke klussen aan weerbarstige subjecten. Dat gebrek aan discipline om consequent streng en onaardig te zijn. Dat voortdurende gebluf zonder een stok om mee te slaan.
Is het niet vreemd? Het is net als paardrijden. Een paard schopt je in principe met gemak dood. Toch halen mensen het in hun hoofd om het paard te gebieden. Als waren zij sterker. Hoe kan dat? Hoe werkt dat?Nee!
posted by Marten @ 12:34 PM;
De grootste openbaring is de stilte!
Wednesday, September 06, 2006
Goed, ik hoef maar twee keer per week om vijf uur op te staan. Eén keer om half zes en één keer kan ik uitslapen tot zeven uur (!). Afgezien natuurlijk van het weekend.
Vandaag de eerste leservaring. Tip van John: alles en iedereen stoicijns negeren totdat het muisstil is en dan bulderen: 'De grootste openbaring is de stilte!' en vervolgens nog een paar minuten stil zijn. Dit werkte de eerste en de derde keer. De eerste klas die ik had, een vierde klas, was erg rustig, ze leken wel een VWO-klas. Verandert vast nog wel. De tweede klas (ook een vierde) was een ramp: ze werden niet stil. Heb met moeite een klasseplattegrond kunnen opstellen. In de loop van het uur kreeg ik wel wat meer grip opd e zaak, geloof ik. Maar ik moest lang wachten. Zeuren ga ik niet meer: 'Wees nou eens stil..'. Nee bedankt. Ik ga niet klagen en janken. De meter loopt gewoon door: ook als de klas babbelt verdien ik euri. Moet je maar denken.
De derde vierde klas was een doorslaand succes: de truc van John wekte ze op de lachspieren, op een goeie manier. Er was een soort magie tussen mij en de klas; ik gaf me helemaal, was gevat, snel, humoristisch etc. Na afloop zei een meisje: 'U geeft goed les meneer'. Tja.. Maar voor hoe lang? Het nadeel van deze energieke methode is dat ze alleen werkt als de klas meegaat en als je goed in je vel zit.
Tot slot had ik een derde klas die redelijk ging. Ze hadden al gehoord van die openbaring, dus vlak voor ik 'm d'rin knalde begin iemand al 'openbaring' te roepen. Gelukkig was de hele zin toch te moeilijk te onthouden voor deze drommels.
Ik heb zo weinig handvatten voor de stof, vooral voor de derde, dat ik geen goede les kan neerzetten. dat lukt me gewoon niet. Ik ga dan jagen en duw de arme koters de onbegrijpelijke informatie zo'n beetje door de strot. Een erg leuke leerling zei na afloop van deze les die o.a. over de Tenach ('Joodse Oude Testament') ging: 'Meneer, u ramt dit er even doorheen, maar het is natuurlijk wel een enorm dik boek waar heel veel over te vertellen valt'.
Gesloopt thuisgekomen rond half zeven (kon een bushalte niet vinden), moest ik nog altijd de lessen van morgen voorbereiden! Wat een bestaan! En mijn eega moest vergaderen! Waar zijn we mee bezig...
O, en laat ik maar niet beginnen over die luizen, want dan raakt iedereen in paniek..
posted by Marten @ 12:54 PM;
Geradbraakt
Tuesday, September 05, 2006
Gister naar werkplek geweest. Ellenlang vergaderen. Je gaat gewoon naar lesgeven verlangen op deze manier (zou dat een bewuste strategie zijn?). En dan het reizen... Ik ben zo'n vier uur onderweg in totaal. En dat straks vier keer per week. Ik moet om 5 uur opstaan!! Dus rond 9 uur op bed!! Ik ben al aan het oefenen. En man, voel ik me geradbraakt...
De schoolafdeling waar ik kom te werken is lekker klein, met een leuke groep collega's naar het lijkt. Er heerst grote openheid en er is beslist geen kliekvorming, stelde onze begeleidster. Maar een reeds ervaren relatief beginnende collega zei: 'Behalve dan dat dit één grote kliek is!'. Inderdaad: tijdens de algemene vergadering waar alle collega's van alle afdelingen waren, was 'ons' groepje af en toe zeer luidruchtig om niet te zeggen vervelend en brutaal. Ach, je gaat waarschijnlijk toch een beetje op je leerlingen lijken na verloop van tijd.
Door de omstandigheden van degene die ik vervang is er geen enkele overdracht geweest, ik heb niet eens lesboeken gekregen. Er is niets geregeld! In het godsdienstlokaal (een prachtig lokaal trouwens, en ook nog nummer 7!) heb ik tijden in de kasten moeten zoeken om lesboeken en werkboeken te vinden. Ik beschouw het als genade dat ik ook nog een tweetal papiertjes vond met de stofindeling voor de verschillende jaren die degene die ik vervang gebruikt. Kortom: welkom in de jungle!
Ik ga een zware tijd tegemoet denk ik, met die VMBO-leerlingen. Vandaag moet ik bezig met lessen voorbereiden; morgen ga ik aan de slag. Het gooit mijn leven overhoop, wat eigenlijk wel een goede zaak is: uit de vertrouwde schijnveiligheid de jungle in, met alleen Jezus als echt betrouwbare Gids - Gids én Kapmes - maar dan Kapmes voor de schijnbaar ondoordringbare woekerplanten van egoïsme en -centrisme in mijn eigen hart... Hij is getrouw!
posted by Marten @ 2:57 AM;
