Twee stapjes naar voren en één stapje terug
Thursday, March 27, 2008
Mijn klachten zijn de omgekeerde verrekijker waardoor ik naar de wereld kijk. Met name de toekomst lijkt erg ver weg. Onhaalbaar. Onbetaalbaar. Ik ploeter, wroet en slaap - ik slaapwandel, woeker en proest.
Nu ben ik begonnen aan clomipramine. Een tricyclisch antidepressivum. Glorieuze drie-ring van atomen. Verguisd en beschaterd medicijn uit een andere tijd. Niet door tienduizenden strotten geschoten met de kanonnen van de farmacotherapeutische maffia. Niet voorgeblaft door pillenschrijvers die met de tong uit de bek achter de kogels en de feiten aanhollen.
Clomipramine's moeder, Imipramine, werd in de Jaren Vijftig bij toeval ontdekt door geleerden die probeerden een antipsychoticum te maken. Imipramine hielp niet tegen psychosen, maar patiënten werden er wel goedsmoeds van. Eén van Imipramine's dochters, Clomipramine, bleek behalve depressies ook obsessies en dwanghandelingen te verlichten.
De drieringige ont-zwartgallers eisen, bescheiden maar ongegeneerd, hun tol. Ze geven je 'een bek als een gympie'. Als je te snel omhoog komt zit je plots in een achtbaan. Ze maken je suf en laten je zweten. Ze zuigen de helderheid met een spons uit je brein. En als je pech hebt, vreten ze je lever op. Of ze maken van je hart een lepeltrommelaar. Maar ze geven meer dan dat ze nemen.
Voor menigeen, althans. Voor menigeen.
Ik beëindig nu het experiment met het monocyclische antidepressivum Fluvoxamine, de eerstgeborene der SSRI's. Langzaam speen ik mijzelf van deze borst. Zij voedde mij tot vruchteloze tevredenheid, en ik huilde toch, omdat ik mijn ontevredenheid mistte.
De fluvoxamine een afnemende maan, Clomipramine de opkomende zon.
Clomipramine. Laat de zon weer schijnen.
----------------------------
Fluvoxamine. Maakt de regen warm.
Maar eigenlijk is het beste medicijn toch de Messias.
posted by Marten @ 9:42 AM;
