Halloween - cool?
Tuesday, October 31, 2006
Ongerechtigheden hadden de overhand over mij;Psalm 65:4
onze overtredingen – Gij verzoent ze.
Prijst, o volken, onze God,Psalm 66:8-12
en laat luide zijn lof weerklinken,
die onze ziel herleven deed,
en niet toeliet, dat onze voet wankelde.
Want Gij hebt ons getoetst, o God,
ons gelouterd, gelijk men zilver loutert;
Gij hebt ons in het net gebracht,
banden gelegd om onze heupen;
Gij deedt mensen over ons hoofd rijden,
wij zijn door vuur en door water gegaan;
maar Gij voerdet ons uit in de overvloed.
Question: is the Bible old and outdated?
Many people think so. The many stories of Jesus expelling demons from people, demons that cried out in despair through the mouth of the victims they had to leave, are often interpreted as primitive interpretations of psychological phenomena. Even though the spiritual dimensions of life are more and more being accepted and explored these days, the existence of malevolent spiritual entities is naively being denied.
And so is the practice of human sacrifice. The many references in the Bible to the human sacrifices that the false gods of the peoples surrounding Israel demanded from their worshipers, are being regarded as references to primitive cultural phenomena. But here too the spiritual dimension is being missed out on. Human sacrifice is not just about culture. These 'gods' are still alive today. And they still demand the ritual shedding of human blood. Halloween is one of the prime occasions for this.
If you're a christian, see: 'Halloween: The Time For Intercessory Prayer'.
posted by Marten @ 7:29 AM;
'Andrew Bird & The Mysterious Production of Eggs'
Sunday, October 29, 2006
Een erg mooi album is 'Andrew Bird & The Mysterious Production of Eggs' van.. Andrew Bird. Mijn broertje heeft het ontdekt - ik wist niet dat het bestond. Andrew Bird is een Amerikaanse multi-instrumentalist en een geniale singer-songwriter. Hij leerde viool spelen volgens de Suzuki-methode. Hij is daarnaast gitarist én hij een professionele fluiter (je moet het horen om het te geloven).
'The Mysterious Production..' is zijn laatste album en dateert uit 2005. Het is een zeer uitgebalanceerd album dat allerwege uitzonderlijk lovende kritieken heeft ontvangen. Het album klinkt mij beslist niet 2005 in de oren; het klinkt trendloos als een klassieker.
Bird zingt zeer losjes, maar zijn zang is er. De nummers zijn prachtig, evenals de orkestratie. Dit is een album waarbij je op het ene na het andere nummer verliefd wordt.
Ik heb een kort fragment uitgekozen, instrumentaal, waarop de geweldige klank en productie van de drums ook te beluisteren is - ruimtelijk, stoffig, intens en sfeervol. O, dit instrumentale refrein is zo mooi - om te huilen zo mooi. Luister maar. (Natuurlijk moet je het hele nummer horen om de schoonheid ervan te kunnen waarderen.)
posted by Marten @ 3:42 AM;
Idioot! dat je bent!
Bijna tien jaar heb ik gerookt. Vanaf m'n zeventiende tot aan m'n vijfentwintigste. Met tussenpozen waarin ik weer eens gestopt was. Ik rookte al af en toe vanaf m'n achtste - maar toen was ik gelukkig niet in de gelegenheid om er verslaafd aan te raken. Lekker vond ik het wel, vanaf de eerste sigaret. Wat gaf dat een enorme kick, die scherpe lucht, die bijtende smaak, en je hersenen die een heerlijke klap uitgedeeld kregen. Maar het mocht niet, natuurlijk. En het was niet goed. Ik weet nog hoe de moeder van mijn overbuurjongen moest lachen toen wij heilig volhielden dat we niet hadden gerookt. Ik had een enorme pluk tabak tussen m'n tanden zitten..
Ik ben ondertussen zo'n vijf of zes jaar gestopt. En al die jaren ben ik er niet weer ingetrapt: roken heeft niets te bieden. Eén keer, toen ik aangeschoten was, lurkte ik uit overmoed aan een sigaret zonder te inhaleren, maar ik realiseerde me op tijd het risico en deed het ding weg.
En nu? Ik heb het verlangen om te roken weer voet gegeven - te vaak en te lang. Het is alsof ik alweer verslaafd ben, maar dan zonder dat ik nog gerookt heb. Het is vreselijk. The craving is back.
Idioot! Dat je bent!
posted by Marten @ 3:14 AM;
Wrong memory loops
Friday, October 27, 2006
Wat ik nog vergeten ben te vermelden in mijn vorige post: de chemische substanties die in de hersenen vrijkomen bij het roken van een sigaret triggeren niet alleen de belonings-, maar ook de geheugencircuits. De conditionering van het roken in bepaalde situaties wordt dus min of meer letterlijk in de hersenen gegrift: er wordt een soort 'memory loop' gecreëerd waarin een bepaalde prettige ervaring gekoppeld is aan het roken. Wanneer deze of een soortgelijke prettige ervaring zich weer voordoet, herinneren de hersenen zich de sigaret als een onmisbaar bestanddeel van deze ervaring. Wanneer de sigaret ontbreekt, geven de hersenen dat aan: er mist iets, er is iets niet goed!
We need to undo wrong memory loops.
posted by Marten @ 1:22 AM;
Gemanipuleerde beloningscircuits
Thursday, October 26, 2006
Vlieland was zoals ik zelf ben: tweeërlei.
'It's all in your mind', een cliché dat wellicht origineert in de jaren 60 (Spanish Castle Magic van Jimi Hendrix!), is van toepassing - gedééltelijk van toepassing: de waarneming wordt in sterke mate gekleurd door het subject dat waarneemt - maar anderzijds wordt dit subject op zijn beurt sterk beïnvloed door datgene wat hij of zij waarneemt. Er was dus een wisselwerking tussen Vlieland en mij.
Het cliché ('it's all in your mind') is ook in zoverre van toepassing dat ik er van overtuigd begin te raken dat hoe ik mij voel erg veel te maken heeft met hoe mijn brein (niet) functioneert. Op Vlieland heb ik momenten ervaren van intens genieten, momenten die grensden aan extase. Maar voorbij de grens waar deze momenten ophielden doemden episodes op van een onvoorstelbare somberheid, van intens niet genieten, van onbevredigd zijn.
Het is een feit dat gevoelens van genot en bevrediging sterk samenhangen met het functioneren van onze hersenen. In dat opzicht spelen de zogenaamde beloningscircuits in onze hersenen een doorslaggevende rol. Dit zijn circuits die worden geactiveerd bij juist gedrag. Juist gedrag is in de eerste plaats gedrag dat ons overleven bevordert, zoals eten op het moment dat je honger hebt. Wat juist gedrag is, staat ter beoordeling van de onzichtbare regisseur in ons brein, die tenminste gedeeltelijk samenvalt met ons onbewuste. We hebben het hier niet alleen over lichamelijke functies, want een typische situatie waarin onze belongingscircuits op hol slaan is wanneer we geld geven aan een zwerver of aan een goed doel. Dit wordt door onszelf, of door onze onzichtbare regisseur (een deel van onszelf) kennelijk veelal als 'juist gedrag' gewaardeerd, met als gevolg dat we een goed gevoel krijgen - dat hebben we goed gedaan! (Jezus' advies om je rechterhand niet te laten weten wat je linkerhand doet is dus niet uit de lucht gegrepen: als we niet opassen, geven wij alleen om onszelf goed te voelen). Dit goede gevoel, deze beloning van juist gedrag, conditioneert ons zodat we dergelijk juist gedrag zullen blijven vertonen. We leren, dankzij dit beloningscircuit, om ons juist te gedragen.
Nu is het vervelende dat deze belongingscircuits kunnen worden gemanipuleerd door bepaalde chemische substanties. Ja, 'drugs' zou je die kunnen noemen. Alhoewel dat een wat te enge (in de zin van 'smalle') benaming zou zijn: suiker is dan ook een 'drug', eentje die op grote schaal misbruikt wordt in onze westerse samenleving. En voedsel überhaupt leent zich er goed voor om onze beloningscircuits te manipuleren. Maar 'drugs' in de meer eigenlijke zin zijn natuurlijk koffie, chocola, maar vooral sigaretten, wiet en hasj, cocaïne, heroïne, etcetera. Wanneer een mens eenmaal zijn beloningscircuit aan het manipuleren slaat met dergelijke substanties, leert hij dat het goed is (want het voelt goed!) om deze substanties te gebruiken en zich daarbij op een bepaalde manier te gedragen.
Wat er daarbij precies in de hersenen gebeurt, is eigenlijk hoogst ingewikkeld en daarvan zijn we ook zeker niet precies op de hoogte. Er is een ingewikkeld samenspel van allerlei factoren. Maar het punt is dat onze hersenen wennen aan deze manipulatie van onze beloningscircuits, zelfs in zo'n mate dat de structuur van onze hersenen zich wijzigt naar deze manipulatie.
Ik ben jarenlang verslaafd geweest aan het roken van sigaretten. Ook aan het roken van joints, en aan het roken of eten van (pure) hasj en wiet. Aan drank ben ik nooit ernstig verslaafd geraakt.
Ik ben ontelbare malen gestopt met roken en ook evenzo vele malen weer begonnen. Onder invloed van het boek 'Stoppen met roken' van Allen Carr ben ik jaren geleden gaan geloven dat de prettige effecten van roken volledig berusten op illusie (namelijk op het tijdelijk opheffen van ontwenningsverschijnselen, gecombineerd met allerlei psychologische projecties). Nu ik mij opnieuw in de biochemische aspecten van de rookverslaving heb verdiept, kom ik tot de conclusie dat Allen Carr er ver naast zit. De prettige aspecten van een rookverslaving (en, wat dat betreft, van elke verslaving) berusten in het geheel niet op een illusie. Zij berusten grotendeels op de manipulatie van de beloningscircuits in de hersenen. Deze manipulatie is echt en zij werkt ook echt. En zij verandert de structuur van de hersenen, mogelijk permanent. Natuurlijk heeft alle manipulatie een aspect van illusie, en dat is ook hier het geval: wat goed voelt, is niet echt goed. Maar het voelt wel echt goed. En dat goede gevoel slechts te verklaren uit de tijdelijke opheffing van ontwenningsverschijnselen, zoals Carr, doet, is naïef. Het goede gevoel is niet slechts het ontbreken van iets negatiefs, maar het bewerken van iets 'positiefs', namelijk de prikkeling van de beloningscircuits.
Nu to the point. Na jaren mijn hersenen te hebben gemanipuleerd met tabak, wiet en hasj, hebben zich bepaalde 'regels' in mijn hersenen gegrift. Iedere (ex-)roker zal dergelijke regels herkennen: na het eten, bijvoorbeeld, rook je een sigaret. Door het eten is het lichaam ontgiftigd en het nicotinepeil laag. Roken leidt dus tot een sterke activering van het beloningscircuit. Deze regel heeft nog een duidelijke lichamelijke component, maar de roker kan ook heel goed zelf zijn regels creëren. Een algemene regel is roken na een bepaalde inspanning of na een bepaalde stressvolle gebeurtenis. De opluchting dat deze situatie voorbij is, wordt voor de roker een onverbiddelijke aanleiding om zijn beloningscircuit te manipuleren. Zo kan de roker allerlei situaties als een dergelijke onverbiddelijke aanleiding gaan beschouwen. Op dezelfde manier werkt het, in hele grote lijnen, voor wiet en hasj en andere drugs. Het probleem wat hierdoor ontstaat, is natuurlijk dat de hersenen voor een goed gevoel, voor een gevoel van opluchting en bevrediging, afhankelijk worden van chemische substanties.
Eén van de verschrikkelijke consequenties daarvan is dat een mens met een ontregeld beloningscircuit niet meer in staat is om zonder de substantie waarvan hij of zij afhankelijk is zich werkelijk bevredigd en goed te voelen. Dat kan een tijdelijke toestand zijn die optreedt bij ontwenning, maar het kan ook een langdurige toestand zijn, afhankelijk van de mate waarin substantie-misbruik en verandering van de hersenstructuur heeft plaatsgevonden. Langdurig gebruik van XTC bijvoorbeeld kan een vrijwel permanente depressieve toestand teweegbrengen (de veranderingen die XTC in de hersenen teweegbrengt zijn zo agressief dat de hersenen van iemand die jarenlang XTC heeft gebruikt eruit zien als een gatenkaas!).
Ik heb mijn beloningscircuit tijdens mijn rook- en wietverslaving altijd heftig lopen manipuleren. Allerlei ervaringen die ik als genotvol beschouwde, met name het genieten van de natuur, koppelde ik driftig aan het roken van een sigaret of aan het onder invloed zijn van wiet of hasj. Deze koppelingen zijn zo diep in mijn hersenen gegrift dat het mij nu, jaren later, nog altijd parten speelt. Ik ben niet in staat om normaal te genieten. Ik wordt bijna permanent geplaagd door een gevoel van onbevredigd zijn, me niet goed voelen, niet worden beloond. Ervaringen van genot (juist ook in de niet banale zin van het woord!) zijn steeds kort en worden steevast gevolgd door de ervaring van leegte, onbevredigd zijn, etcetera.
Kortom: een chronisch gevoel van niet worden beloond. En wat leer ik daarvan? Dat ik me niet juist gedraag. Terwijl ik mij misschien volgens mijn eigen idealen of zelfs volgens de regels van de hemelse Vader wél goed gedraag. Daar ontstaat dus een conflict.
'De Geest maakt levend, het lichaam dient tot niets', zegt Jezus in het Johannesevangelie. Ik denk dat dit een belangrijke richtlijn is: de afhankelijkheid van onze hersenen leidt tot slavernij, de slavernij die kenmerkend is voor verslavingen maar die wellicht op een minder opvallende manier kenmerkend is voor iedere levensstijl die bepaald wordt door de zucht naar genot.
Evenwel: het is verdraaide moeilijk om los te komen van de gevoelens van onbevredigd zijn en van bevredigd zijn die samenhangen met het gemanipuleerd hebben of het manipuleren van onze beloningscircuits. Want het voelt allemaal wel alsof het ergens toe dient. Of het voelt wel alsof die andere mogelijkheid, levend gemaakt worden door de Geest, nergens toe dient.
Lastig!
posted by Marten @ 7:40 AM;
The sweet sound of nostalgy.. Or is it thin air?
Monday, October 23, 2006
iT'S UNBELIEVABLE! After years and years, I've finally found back my favorite computer-chip music tune (click to listen!). It was a tune that went along with an Automation disk for the Atari ST. Automation was a group of crackers, cracking the code of commercial software, spreading it in the ST community. On this particular disk there was the superb game Rick Dangerous II, but I couldn't play the game since we only had a monochrome monitor and the game only played on a colour screen. Nevertheless, I could hear the music of the intro screen. And boy, I was lost from the start when I heard that tune.
Of course, now, years later, the tune is a bit of a disappointment. You see, I've been phantasizing for years about recording an epic guitar-version of the tune. So in my mind, the tune got greater and greater. Still, I think it's a pretty nice composition, and the special effects on that high-pitched melody are awesome..
O, sweet nostalgy. I can run an Atari ST now from my PC, using an emulator like STeem. Oh, that beautifully ugly grey ST desktop.. Sigh.. Not to mention WordPerfect 5.1, that appeared to be downloadable somewhere on the web. Sigh again..
On the other hand, nostalgy seems to have a lot to do with desires that are essentially illusionary. I've been longing back, from my childhood 'till adolescence, to Jet Set Willy II, the platform game that I was fond of as a kid. But when I could finally play it again using a ZX Spectrum emulator, the thrill was totally gone. What had I been chasing at?
posted by Marten @ 12:07 AM;
Voorwaarts achtervaarders!
Saturday, October 21, 2006
Collega's op school zeiden tegen me dat ik beslíst vakantie moest nemen. Niet de hele herfstvakantie aan nakijkwerk en dergelijke besteden.
Ik had in mijn hoofd om woensdagavond naar Vlieland te gaan, daar te verblijven in de Veerman en vrijdagmorgen terug te gaan. Dat plan viel in duigen omdat de kamers al bezet waren. Alternatief was het klooster.
Nu heb ik toch voor Vlieland gekozen: van dinsdag op woensdag was er nog een kamer vrij. Zoveel tijd heb ik toch niet. Dus ga ik dinsdagmorgen naar Vlieland en kom ik, waarschijnlijk, woensdagavond terug.
De Veerman - daar heb ik ooit voor het eerst met m'n vader gebivakkeerd. Nadat we al uitgecheckt waren raakte ik m'n vader op het eiland kwijt toen hij aan het snelwandelen sloeg en ik in gewone tred verder liep met de bedoeling steeds een stuk te rennen om hem weer in te halen. Ik verdwaalde en miste zodoende de laatste boot. Uiteindelijk keerde ik terug naar De Veerman, waar ik in de huiskamer mocht slapen in een slaapzak die ze voor me regelden. Voor ik naar bed ging was het nog erg gezellig in de bar. De oude kapitein wiens vrouw de zaken waarneemt vertelde dat hij van alle drank vrolijk werd, behalve van whiskey waarvan hij grimmig en vals werd. Ook vergeleek hij mij met een 'achtervaarder', een ander woord voor verstekeling.
Sindsdien ben ik nog een aantal malen teruggekeerd naar De Veerman, steeds met mijn vrouw. Het is een mooi plekje, op de dijk en bij het wad. Ja, ik heb er zin in om weer naar Vlieland te gaan - het eiland is me vertrouwd en het is soms bloedstollend mooi.
posted by Marten @ 1:03 AM;
Neurotische probleemdefinitie en zucht naar Vlieland
Thursday, October 19, 2006
(Meneer Docter werkt als vervangend godsdienstdocent op een vmbo-school in Drenthe)
De laatste les vandaag is geweest. Nu is het voor mij al zo'n beetje herfstvakantie. Ik dacht eerst dat ik na de herfstvakantie klaar was, maar dat is niet zo. De vrouw die ik vervang is nog niet in conditie. Mijn contract loopt tot aan 6 december; daarna moet ik naar alle waarschijnlijkheid beslissen of ik nog verder ga. Mijn studie wacht er immers op om afgerond te worden. En dat gaat niet lukken naast een baan in het onderwijs. (Lees voor een kraakheldere analyse mijn commentaar op het commentaar van John bij de vorige post).
Terwijl ik, zonder een redelijk doel, nog eens door de gangen van de school loop, stormt een aantal leerlingen mij voorbij dat schreeuwt: 'Doctùùùùr!' Mijn gezichtsuitdrukking laat zien dat ik hier niet van gediend ben, waarop één heerschap nog eens extra hard schreeuwt: 'Hééé!'.
Even later word ik door de hyperactieve Karel tegengehouden op de gang. Ik probeer hem aan zijn verstand te brengen dat dit toch echt niet kan, een docent in zijn bewegingsvrijheid belemmeren. Karel houdt vol, want: Michiel heeft z'n strafwerk (in mijn laatste lesuur van mij ontvangen) al af. Michiel meldt zich inderdaad met vier kantjes volgeschreven ('Ik zal voortaan mijn gedrag afstemmen op mijn leeftijd' - ik had geen tijd om iets leuks te bedenken). 'Dat ziet er prima uit, Michiel' zeg ik. Twee jongens die erbij staan zeggen dat Michiel nu toch wel een applaus verdiend heeft en beginnen te klappen. Ik kijk wat zuur, waarop één van de twee nog harder begint te klappen en zegt dat ik mee moet klappen. Ik reageer cynisch.
Het eigenlijke probleem in deze twee situaties is dat ik leerlingen niet zou moeten toestaan om dermate joviaal met mij om te gaan. Direct aanpakken, daarmee win je de oorlog. Maar als neuroot die gepreoccupeerd is met gehoorbeschadiging, maak ik mij veel meer zorgen over mijn oren: die jongen die zo hard 'hééé' brulde, in mijn gezicht, en die ander die zo hard klapte - zijn daardoor weer honderden oorhaartjes neergegaan die nooit meer overeind zullen komen? Dat is het eigenlijke probleem, naar mijn neurotische overtuiging.
Als mijn oren maar niet beschadigd zijn. Dan is er niets aan de hand.
Ik heb nog een hoop te doen de komende week. Toch hoop ik dat ik, al is het maar kort, ook even echt vakantie kan vieren. Misschien ga ik wel naar Vlieland. Even uitwaaien.
'k Zie wel. Ja?
posted by Marten @ 4:42 AM;
Verwenteld schaap weer op zijn poten
Monday, October 16, 2006
Zondag heb ik naar een preek van Jurgen den Herik geluisterd. Den Herik heeft dit jaar de preekwedstrijd van Trouw gewonnen. Niets vermoedde ik ervan, dat een plaatsgenoot van mij zo'n preektalent zou zijn. Maar preken kan hij.
Uit het artikel in de Trouw herinner ik mij dat de jury zei dat hij preekt alsof hij ter plekke bedenkt wat hij zegt. "U spreekt met een sacrale vanzelfsprekendheid", zeiden ze.
Dat is waar. Je hebt bijna niet in de gaten dat je naar een preek luistert. Maar ondertussen sluipt er wel zomaar een moment op je af waarop je door elkaar gerammeld wordt en geraakt tot in het diepst van je ziel. Bij mij was dat, in de boven gehyperlinkte preek, op het moment dat Den Herik spreekt over het verwentelde schaap dat door de sterke armen van de herder wordt opgetild. Zomaar werd ik emotioneel. Het raakte me diep. Waar zo'n beeld anders toch heel vaak een nietszeggend cliché blijft. Knap, Den Herik. Met hulp van de Heilige Geest.
Als je de preek beluistert let dan op hoe Den Herik meesterlijk zijn publiek bespeelt, met een geniale slotzet.
posted by Marten @ 7:04 AM;
Vuistslagen in de lucht
Saturday, October 14, 2006
Het is herfst.
Tegen deze tijd van het jaar word ik altijd melancholisch. Als kind richtte ik me dan op Sinterklaas, en daarna op Kerst. Dan luisterde ik naar bandjes van kinderkoor de Leidse Sleuteltjes, bij ons thuis steeds gekscherend de Leidse Keuteltjes genoemd.
Het hielp niet veel.
Liefhebben is het moeilijkst.
Vluchten is de makkelijkste moeilijke weg. Drugsgebruikers heb ik altijd begrepen. Leven voor een leugen, als een held jezelf uitleveren aan een illusie die je kapot maakt. Het is onwaarachtig heldendom, schijnlijden, de hel op aarde en in de hemel.
Heb ik dan niets geleerd?
De Wet brengt geen verlossing; er is boosheid tegen de schema's.
Probeer eens met het ene been naar links te lopen en met het andere naar rechts. Niet te doen. Of vooruit en achteruit tegelijk.
Nog steeds zou ik willen vliegen. Nog steeds lijk ik in staat om opnieuw met pijn en moeite vleugels te fabriceren uit was en veren. Maar ik weet dat de was zou smelten onder de genadeloze zon.
Het is een last om gespleten te zijn. Vrolijk en depressief tegelijk. Vrolijk onder de mensen. Depressief bij wie mij het meest nabij zijn.
Ik zou willen spelen: het goddelijke spel. Nu ben ik nog vaak als een bokser die in de lucht slaat.
posted by Marten @ 11:15 AM;
De absurditeit van het werkend bestaan en de komende Umwertung aller Werte
Thursday, October 12, 2006
Daar zijn we weer. Brak uit bed gekropen, met de moed der wanstaltigheid voor de klas, vergaderend en studerend in de trein voor een college morgenvroeg waar ik mijn bevindingen omtrent een boek over paradoxaal leiderschap van zieleherders moet delen. Daarna wacht mij een Mount Everest aan nakijkwerk, waarbij ik nog zwijg over de lesvoorbereidingen die mij daarná nog in het verschiet liggen.
Mijn maag kan het allemaal niet meemaken. Zolang het niet uit de hand loopt, is het nog grappig om te constateren dat het lichaam werkelijk een veto-recht kan uitspreken door je een zodanige pijn te bezorgen dat je eieren voor je geld kiest en je overmatige bedrijvigheid tijdelijk staakt. Zo heb ik meermalen op de bank liggen wachten om de buikpijn te laten wegtrekken, waarna ik verder studeerde. Wijn noch chocola hebben geholpen.
Het werkend bestaan heeft iets absurds, vind ik. Waar gaat dit allemaal over? Zijn we met z'n allen helemaal gek geworden?
Op de school waar ik werk heerst een krachtige opstandigheid jegens de hogere sferen van de organisatie. Als de Heer terugkomt zullen dergelijke hogere sferen plaats moeten maken voor de werkelijke realisering van het hoge hier op aarde, waarbij de zwakken zullen worden verheven en de sterken verpletterd. Nietzsche blijft zich door de era's heen omkeren in zijn graf.
Voor welk feestje weet je je uitgenodigd?
posted by Marten @ 1:19 PM;
Lesgeven: al mooi om niet te kunnen..
Wednesday, October 11, 2006
Om nou te zeggen dat ik de sterren van de hemel doceer, dat zou de werkelijkheid geweld aandoen. Maar het docentschap lonkt. Het maakt een nieuwe vreugde in mij wakker, de vreugde van een nieuwe droom, een nieuw vergezicht.
De praktijk is weerbarstig. Ik ben angstig, soms; chaotisch, vaak; passief en moedeloos, te vaak. Maar ook gedreven, enthousiast, humorvol, als ziende de zienlijken, verbaal sterk, soms ongemerkt stotterend.
Wie ben ik voor de klas? (Wie ben ik?)
Dit is zo'n machtig mooi vak.
Als het al mooi is om niet te kunnen - hoe mooi zal het dan zijn om te kunnen?!
Tot over tien jaar!
posted by Marten @ 1:29 PM;
Het belang van het nieuws en de atoomkracht van vergeving
Saturday, October 07, 2006
Het blijkt wel weer hoe belangrijk het is voor een docent, zeker een docent levensbeschouwing, om het nieuws te volgen. Nu heb je daar als beginnend docent helemaal geen tijd voor. Maar dat wreekt zich.
Ik had mijn brugklasleerlingen de opdracht gegeven om gedurende de week naar het (jeugd)journaal te kijken en daar iets uit te halen dat te maken had met levensbeschouwing. Menig leerling begon over de schietpartij op een Amerikaanse school waarbij verschillende meisjes om het leven kwamen. Ik haalde deze schietpartij door de war met een eerdere, zo bleek later. De leerlingen wisten er maar weinig over te vertellen: het was op een héééle christelijke school, werd grinnikend verteld. En de dader bracht altijd melk naar het schooltje, wist een meisje aan te vullen. Een andere leerling stamelde verlegen dat dit alles in het paradijs gebeurd was? Een glimlach onderdrukkend vroeg ik hem de lokatie van het drama te herhalen. 'Paradijs?' zei de leerling nogmaals, blozend. Later bleek dit feitelijk de naam van het dorpje waar de tragedie zich heeft afgespeeld te wezen. Maar een twaalf-jarige denkt waarschijnlijk dat het paradijs is teruggevonden en opnieuw is verspeeld door de ongelukkige hand van een mens.
Enfin, als ik geweten had waar het werkelijk over ging, dan had ik natuurlijk iets kunnen vertellen over de Amish! Als we het toch over levensbeschouwing hebben... Zeker is dat de Amish-gemeenschap de dader zal willen vergeven. Een verfrissend getuigenis temidden van een wereld waar heetgebakerde reli-hooligans steeds meer de dienst lijken te gaan uitmaken. Maar de zoon des mensen kwam om te dienen. En om te vergeven. Zelfs toen hij aan een kruis gespijkerd werd. Zuig daar maar een puntje aan, Mohammed. Of Boeddha! Die deed juist alles om aan het lijden te ontsnappen. Of de 'witte meesters' van de New Age. Die beweren doodleuk dat lijden niet bestaat. Kom daar eens mee aan bij de ouders van de vermoorde Amish-meisjes.
Nee, vergeving is sterker dan het splijten van atomen. Maar niet goedkoper.
posted by Marten @ 12:29 PM;
Grefo's worden moslim - rationeel?
Thursday, October 05, 2006
'Islam rukt op onder gereformeerde jongeren'. Ik werd op het verschijnsel geattendeerd door een vriend. In het artikel uit het Nederlands Dagblad dat hij meestuurde, wordt de rationaliteit van de islam genoemd als aantrekkelijke factor voor jonge, hoog opgeleide grefo's.
In dit verband is die rationaliteit echter niet meer dan schijn. (Geloven is ook niet rationeel - als het goed is, is het rélationeel). In het artikel in het ND wordt gezegd dat de overstap niet zo moeilijk is, omdat de jongeren in God en in Jezus kunnen blijven geloven, zij het dat Jezus nog slechts een profeet is. Is dat rationeel?
Als Allah duidelijk stelt dat hij geen zoon heeft (zie Koran, soera 4 vers 171), ja dat het verre van zijn heiligheid is dat hij een zoon zou hebben, en de God van de Bijbel zegt: 'Dit is mijn geliefde Zoon' wanneer Jezus na zijn doop opkomt uit het water, kunnen deze twee goden dan dezelfde God zijn? Natuurlijk niet. Als de God van de Bijbel door de offercultus, door de ram die Abraham mag offeren in Izaäks plaats, door de verhoogde slang in de woestijn, etc. etc., toewerkt naar de dood van zijn Zoon als offer voor de zonde van de wereld, en Allah stelt doodleuk dat Jezus nooit gedood is maar door hem opgenomen ten hemel (zie Koran, soera 4 vers 157 en 158), kunnen deze twee goden dan dezelfde God zijn? Natuurlijk niet. Allah presenteert zich heel duidelijk als een andere God, al beweert hij op vele plaatsen toch dezelfde te zijn, maar dergelijk gekronkel is kenmerkend voor de...
Sssssssssst.
posted by Marten @ 1:39 PM;
Het leven van een beginnend docent gaat niet over pissebedden
Tuesday, October 03, 2006
Dames en heren (dit is beroepsdeformatie - zo spreek ik ook mijn klassen aan), ik kan mijn kostbare tijd natuurlijk niet uitgebreid besteden aan het schrijven van logs, want lesgeven is voor een beginnend docent uitputtend zoals een collega godsdienst van een andere locatie, die mij op de maandagen een weinig coacht, mij verzekert. Ah. Het is dus niet abnormaal, dat ik zo moe ben.
Neem een dag als vandaag: een paar uren lesgeven, als een kip zonder kop rondlopen, regelen hoe een aantal leerlingen op te vangen die ik wens te bestraffen voor zekere wandaden, dan een ellenlange vergadering bijwonen over een thematiek waar ik nauwelijks bij betrokken ben, naar mijn logeeradres om even op de bank te zitten en te eten, en dan nu nog verder met de lesvoorbereiding voor morgen.
Nieuws: ik heb een nieuw logeeradres. Diezelfde collega die ook een volgeling van Jezus is z'n vrouw had gehoord van mijn bed-and-breakfast-avonturen en had gezegd: Dat kan ook wel bij ons. Zo gezegd zo gedikkiedaan. Niet alleen heb ik hier een warm tijdelijk thuis, ook heb ik nu een bed van 1.40 meter breed, een kamer zonder pissebeddenfamilie met tv, video, dvd-speler en telefoon, en beneden een werkplek met pc en internetverbinding. Ideaal.
Ik ben dus eigenlijk dag en nacht bezig met het lesgeven. De studie is voorlopig blijven liggen. M'n huwelijk? Doordeweeks geen tijd voor. De kat idem. En het is moeilijk hoor, om dan de overgang naar het weekend te maken en tot rust te komen.. Het is moeilijk.
Maar ik tel mijn zegeningen.
posted by Marten @ 10:17 AM;
