Im Westen nichts Neues
Tuesday, September 12, 2006
Een kort bericht van het front.
Een vrouwelijke collega, een française met een grootse, stijlvolle bril, zei vorige week in de lerarenkamer toen gevraagd werd hoe het ging: 'Jaaa.... Prima... Schatjes hè?'. Ik vroeg mij af of zij wel dezelfde leerlingen had als ik.
Gisteren kwam ik haar tegen bij de trein, en was ze gedeprimeerd: ze had één van de klassen getroffen met wie ook ik het zwaar te verduren heb gehad. Ja, daar word je niet blij van. Je gaat aan jezelf twijfelen. Je moet politieagent spelen en dat wil je eigenlijk helemaal niet.
Het deed mij toch wel goed dat ik niet de enige ben die die klassen moeilijk vindt. Een stuk of wat derde klassen en een enkele vierde, die vind ik het zwaarst. Eén iemand die grenzeloos de pipo uithing heb ik eruit gestuurd eind vorige week.
Voor de derde klassen is er geen boek en ook geen echt geschikt materiaal. Niet zo handig, die klassen zijn al zo lastig..
Vandaag had ik twee brugklassen, dat ging wel goed. Leuke kids. Ik had mijn vriendje Pieper meegenomen, een knuffelwezen met een hoofd en twee benen. Die werd als veredelde bal ingezet tijdens een kennismakingsspel. Pieper deed het goed.
Ik heb contact gehad met degene die ik vervang - lijkt me een hele aardige, nuchtere en robuuste Drentse. Maar ja, ze is wel net gedotterd. En ze voelde zich nog niet top. Maar ze dacht zeker na de herfstvakantie terug te komen. Met enig geluk ben ik dan nog in leven.
posted by Marten @ 6:03 AM;
