De weg van kwetsbaarheid en herstel
Saturday, January 13, 2007
Het is verdraaide lastig om mijn evenwicht te hervinden na mijn terugkeer uit het land van Ik. Een flinke stapel angsten ligt nog op de plank, als een groep woedende tijgers die terugwil in hun kooi waarin ik mezelf opgesloten heb, terwijl ik er juist zo graag uit wil.
Mijn angsten gaan over beschadiging, over verval, over bederf. Over lijden en pijn. Steeds meer wordt duidelijk dat de Pottenbakker lijden en pijn gebruikt om zijn kinderen te kneden en te vormen. Maar in plaats van overgave en vertrouwen wekt pijn en lijden gemakkelijk angst en boosheid bij me op.
Steeds meer wordt duidelijk hoe wezenlijk de bijbelse metafoor van de krijg (de strijd, de oorlog) is. Wanneer je als krijger naar het front trekt, weet je dat je een zwaard tussen je ribben kunt krijgen. In die zin, ondanks bepaalde beschermende maatregelen, stelt de krijger zich uiterst kwetsbaar op, kwetsbaar tot op de dood.
God is ook een Krijger. En in zijn Zoon heeft Hij zich uiterst kwetsbaar opgesteld, kwetsbaar tot op de dood. Dat is de weg die Hij zijn kinderen vraagt te gaan. Niet om te verdelgen en te vermoorden, maar om het kwade te overwinnen door het goede. Niet om bitter en wraakzuchtig te zijn, maar om te vergeven en lief te hebben. Dat vraagt kwetsbaarheid - dat doet geheid pijn. Je kunt, figuurlijk, een zwaard tussen je ribben krijgen - wel meer dan één keer.
Dit vraagt om de moed van de Zoon van God, onze Aanvoerder - Hij die doodsbenauwd was in de tuin van Gethsémané, maar uit liefde en geloofsgehoorzaamheid tóch naar het front trok. Daar wachtte het kruis - de ultieme zelfopoffering in de Krijg om een rechtvaardige aarde; in de Krijg om het eerherstel van God; in de Krijg om zijn liefde die over al zijn schepselen moest zegevieren. Daar vloeide bloed - het bloed van de Koning der Joden, per goddelijk decreet Overste van de koningen der aarde.
Ik word raar als ik bloed zie, bijvoorbeeld in van die vreselijke medische documentaires van de EO. Misschien heeft dat ook wel te maken met een angst voor pijn en lijden, ten diepste: met een angst voor de dood. De Bijbel is een bloederig boek, van het begin tot het eind. De Zoon van God krijgt als eretitel: 'het lam dat is geslacht'. Wanneer Hij terugkeert, zal Hij het bloed uit zijn vijanden persen als sap uit wijndruiven. 'De essentie van het leven is in het bloed', zegt de Bijbel. Jezus gaf zijn bloed voor ons, opdat wij zouden leven.
Wie in hem geloven eten zijn vlees en drinken zijn bloed - en dat is meer dan figuurlijke taal: zijn leven stroomt door hen heen en bewaart hen voor het bederf van de zonde - de begeerte, de hoogmoed, de trots, onze listigheid en onware 'humaniteit'.
Deze Jezus van Nazareth, dit Lam dat is geslacht, deze Leeuw van Juda wil ik volgen. Ik vertrouw erop dat zijn geloof, zijn moed en zijn nederigheid mijn ongeloof, mijn lafhartigheid en mijn trots zullen overwinnen.
Labels: dagboek geloof bijbel Jezus lijden pijn krijg
posted by Marten @ 1:44 AM;
