Een opgeruimde kamer
Friday, February 25, 2011
Ik lees in het werk van Leanne Payne. Het gaat over genezend gebed. Over homosexualiteit als 'symbolische verwarring' (hoe politiek incorrect! Op de brandstapel!). Over diepe wonden, geslagen in onze (gender)identiteit. Over het ware zelf als de plek waar Christus woont, als het centrum van ons zijn, van waaruit we werkelijk kunnen leven. Over 'het praktiseren van Gods Tegenwoordigheid'. Over het luisteren naar Gods Woord, dat hij altijd tot ons spreekt. Over vrijheid door gehoorzaamheid. Over het mannelijke initiatief en het vrouwelijke reageren. Over God die zo mannelijk is dat wij tegenover hem allemáál vrouwelijk zijn.
Ik had het niet meer verwacht, maar deze boeken wekken een nieuwe, of een hernieuwde hoop in mij. Daartegenover staat een gapende afgrond van pijn, van leegte, van de harde smak op het beton wanneer ik mijn marionettentouwtjes doorsnijd. Auw. Schaamte, gevoelens van minderwaardigheid, psychosomatische klachten, depressie, angst, woede ook, ja ook veel woede. Wat een beerput! En ik maar proberen om die beerput biochemisch stankvrij te maken. Een pilletje hier, een pilletje daar. Toch wordt alles niet roze.. Zoals bij de familie Knots..
Het kleine koninkje, dat alles wil, en allemaal nu, bevrediging, totale verzadiging, plezier, genot, tot kotsens toe. Dat kleine koninkje vertoont zich als een eeuwige bedelaar, die altijd zal blijven zeuren. Altijd de bus gemist, net niet genoeg geld voor een strippenkaart, altijd geld nodig voor het slaaphuis.
Het is hard te erkennen dat ik een bedelaar ben. Een bedelaar voor de grote koning.
Labels: dagboek, geloof, Leanne Payne
posted by Marten @ 10:48 AM;
