DOCTERBLOG: Perfecte bagger

Perfecte bagger
Saturday, February 12, 2011

Ik geloof dat mijn dextroamfetamine mij onder de juiste (of: verkeerde) omstandigheden zenuwachtig, bang en semi-hyposchizofreen maakt. In combinatie met de tremor die het gevolg is van een overprikkeld noradrenerg systeem, sla ik een mooi figuur. Trillend (Help! Krijg ik dat koffiebekertje nog op de tafel voor het uit mijn handen trilt?!), gekke bekken trekkend (Hoe lang hou ik die glimlach nog vol?! Wat als ik die glimlach niet volhoud?!) en vluchtig wegkijkend van mijn geprekspartner (om even snel te dissociëren en op adem te komen voor de volgende amechtige duik in de bagger der sociale interactie) herinner ik mij dat ik op sociaal gebied wel eens betere tijden heb gekend.

Het aan cocaïne verwante methylfenidaat (dConcerta, Ritalin) bezorgt mij eerder een overdaad aan zelfvertrouwen, en een immens plezier in sociale contacten. Wel wordt wat aan angst ontbreekt gecompenseerd met aggressie, wat dan weer allerlei vervelende neveneffecten geeft in de relationele sfeer.

Ik probeer de acuutheid van neurotische twijfels (Ik moet NU weten of ik Dex of Rita moet hebben) te ondergraven met het besef dat alles tijdelijk is en veel er niet toe doet. Ik idealiseer iets of iemand, meestal een buitengewoon klein segment van de totale alledaagse (en/of minder alledaagse) werkelijkheid, en hang daar mijn ziel en zaligheid aan op - maar perfectie is een illusie, en een kokervisie op perfectie is contraproductief bovendien.

Overigens is de hoeksteen van mijn farmacotherapeutische cocktail een hoge dosis clomipramine, for the record.

Er staat een gloednieuw, reusachtig, imperfect Ikea-bed op mij te wachten. Met een hoogzwangere vrouw erin.

Labels: dagboek, farmacotherapie