Geluk en tragedie gezamenlijk op de loer
Thursday, February 03, 2011
Onze badkamer wordt gerenoveerd. Achter deze schijnbaar onschuldige mededeling gaat een wereld schuil van schrijnend leed: de waar geworden nachtmerrie van een obsessief-compulsief gestoorde. STOF. Ken je dat hoofdstuk in W.F. Hermans De tranen der acacia's? Dat 'stofhoofdstuk'? Geniaal. Iets dergelijks tref ik nu op mijn zolder aan. Zo onzichtbaar als de asbestvezels daar zijn, zo opdringerig zichtbaar is nu het roze puimsteen dat zich waar mogelijk heeft opgehoopt. De vloer zit onder het stof. Boeken zitten onder een laag stof die je normaal alleen met jarenlang niet-lezen waarneemt. Mijn nieuwe computer - voor de muziek - zit onder het stof. Wasgoed zit onder het stof.
Ik was vandaag zo dom om mezelf op de Eerder naar huis-lijst te zetten, en werd om twaalf uur prompt, maar tegen mijn halfslachtige verwachting in, naar huis gestuurd. Toen pas bedacht ik mij dat ons mannetje in ons huis aan het slopen en drillen is. Niet echt mijn ding, om het met een understatement te zeggen. Toen ik thuis kwam trof ik hem, en hij begon aan lange, gedetailleerde overpeinzingen over de praktische problemen die ook hem voor een raadsel stelden. Daar werd ik niet echt rustiger van. Ik ben gevlucht naar mijn ouders. Ondertussen ben ik ook nog aan de diarree geraakt. Ja, lieve lezer, een traan mag inderdaad geplengd worden bij deze opeenstapeling van diep menselijk leed. Om een en ander in perspectief te plaatsen hoorde ik zojuist dat de pasgeboren baby van de broer van een zwager in kritieke toestand in het UMCG ligt. Hoe teer en breekbaar is het leven. Hoe liggen geluk en tragedie steeds gezamenlijk op de loer.
posted by Marten @ 10:30 AM;
