Mijn oude liefde Herman Brusselmans
Saturday, May 28, 2011
Herman Brusselmans bij Holland Sport, dat was leuk.
Brusselmans is een oude liefde van mij. Als jonge adolescent las ik zijn vroege oeuvre, ademloos, vaak 's nachts, in bed, en later in lees-sessies in de bibliotheek, om me goed te kunnen concentreren. Ik herkende veel van mezelf in Herman - immers ook een hypochondrische neuroot met een hang naar verslavingen. Het boek dat ik een 10 gaf was De man die werk vond, over een man die een vreselijk saai baantje krijgt als bibliotheekmedewerker. Uit pure verveling scheurt hij bijvoorbeeld de pagina's met de plot van spannende thrillers eruit. Het boek is briljant. Heeft het koffiemeisje nou wel of niet haar bij haar oksels?
Later raakte ik de draad kwijt. Dat was ongeveer na de Ex-trilogie. Volgens mij overleed Herman's moeder omstreeks die tijd. Hij is de klap nooit helemaal te boven gekomen. Daarna wordt zijn werk a.ggressiever, groffer, fantastischer en grappiger. De betoverende ernst van de dwepende adolescent in zijn vroege oeuvre is dan verdwenen.
Brusselmans is vanaf toen zo verdomd veel boeken gaan schrijven dat het oppikken van de draad ieder jaar onwaarschijnlijker werd. Ik heb uiteindelijk Een dag in Gent (2008) gelezen, en op een rare manier was dat zeker inspirerend (en vaak erg grappig). Maar het nihilisme van zijn nieuwere werk vind ik moeilijk te verenigen met mijn eigen levensbeschouwing.
Brusselmans optredens op de Nederlandse televisie zijn altijd gedenkwaardig. Met een stalen gezicht maakt hij de meest groffe, droge opmerkingen. En dan te bedenken dat de man een angststoornis heeft en onder de medicatie zit.
Ik zou nog weleens een studie willen maken naar Brusselmans' medicijngebruik in zijn romans. In een wat oudere roman vertelt hij dat hij Deanxit gebruikt tegen angst en depressie; "het is triest", schrijft hij, "maar zonder zou ik niet kunnen functioneren". (Strikt genomen gaat het in zijn boeken natuurlijk om een personage, 'Herman Brusselmans', dat niet geheel toevallig dezelfde naam heeft als de schrijver.) Uit fascinatie voor Herman heb ik een tijdje zelf Deanxit gebruikt, dat ik via het internet uit België had besteld. (Het is een prima middel, jammer dat het in Nederland niet verkrijgbaar is.)
Als ik nu terugdenk aan één van de eerste boeken die ik van hem las, Prachtige ogen, dan voel ik het soort heerlijke pijn in mijn borst steken dat hoort bij de wanhoop én de romantiek van een leven dat zich nog ontvouwen moet, niet durft, draalt, wankelt, draait, tolt...
Labels: herman-brusselmans, literatuur
posted by Marten @ 7:12 PM;
