Obstakel opgeruimd - maar niet door Ganesha!
Thursday, September 14, 2006
Marten is (was?) sinds kort vervangend godsdienstleraar op een vmbo-school in Drenthe.
Eigenlijk al gisteren heb ik besloten met de baan te stoppen. Vandaag had ik mijn eerste gesprek met mijn begeidster, die nadat ik toch sporen van besluiteloosheid vertoonde nog geprobeerd heeft mij te reanimeren. Na de lesuren die daarop volgden heeft het niet meer mogen baten. Ik voel mij nu alsof er een rotte kies is getrokken. Alhoewel het nog niet helemaal zeker is: morgen spreek ik de directeur, die mij wellicht onder toezicht van kleerkasten opnieuw voor de klas zal plaatsen.
Wat vooraf ging: meteen na het sollicitatiegesprek bekroop mij het bange vermoeden dat ik de kandidaat van keuze zou worden. Bang inderdaad, want de feiten over mijn beperkingen en zwakke eigenschappen op een rijtje zettend, kwam ik tot de huiveringwekkende vooruitgrijpende conclusie dat mijn tijd aan deze school een hel zou worden. Ik stond dan ook op het punt om thuisgekomen terug te bellen en te vertellen dat ik bij nader inzien van de sollicitatie afzag. Maar toen ik enkele uren later werd gebeld en hoorde dat ze het met mij zagen zitten (pijnlijk nu) draaide ik de knop om, zo goed en zo kwaad als dat ging, en dacht: we gaan ervoor.
Goed, dat hebben we gedaan, maar al vrij snel zijn mijn nachtmerries waar aan het worden. Ik heb teveel klassen te weinig - of niet - in de hand. En het worden er meer, dat is te merken. De brugklassen, dat zal nog wel een paar weken goed gaan; bij de tweede klassen verlies ik al snel terrein; de vierde klassen zijn nog mild plagerig maar niet van plan om mee te werken met iemand die geen gezag heeft, en de derde klassen zijn ronduit rampzalig.
Ik zie de schoonheid van het onderwijs. Echt waar. Ik zie de mogelijkheden, het potentiëel. Ik zie de pracht van de kinderen, prachtige kleine mensen, kids om van te houden. Ook al houden ze van 'satanische shit', zoals een jongen in een vierde klas met olijke lach meldde, 'en op vogels schieten - het liefst witte duiven.'
Maar ik heb het niet in de vingers. Het aansturen van de groep. De teugels bedienen. De kleine wenken met de benen - 'beenhulpen', noemen ze dat toch in de ruitersport? Ben ik ook mee opgehouden. Na vijftien lessen. Was nog steeds niet van m'n paard gevallen. Wilde dat ook niet meemaken.
Ben ik een lafaard? Nou, ik heb zeker last van irrationele incompetentiegevoelens. Maar dat is nou net het probleem in het onderwijs: je moet geloven in wat je doet, anders heb je het gezag al verloren. En dat lukt me niet. Niet voor een klas die niet wil.
Kijk, tijdens zo'n paardrijles zat ik een keer op een bijzonder paard, Dakota geheten. Dakota was een ex-circuspaard. Waarschijnlijk hadden ze daar geprobeerd om haar wil te breken, maar - zonder succes. Dakota had namelijk de onhebbelijkheid om af en toe midden in een galop stil te staan. Je kunt je voorstellen wat zoiets met de ruiter doet - die wordt, inderdaad, gelanceerd. Niet handig in het circus. Ik had diep respect voor dit paard - eens wisselde ik adem met 'r uit terwijl ze in de stal stond, bewonderend in haar ogen starend.
En toen kwam het moment dat ik op haar mocht rijden. Ik stapte aan de verkeerde kant op, maar Dakota liet dat, tegen haar gewoonte in, begaan. Nadat we echter in het gelid stonden, klaar om langs de baan te gaan stappen, begon Dakota doodgemoedereerd terug te stappen richting de stallen. Ik kon aan die teugels trekken wat ik wilde, mevrouw negeerde het volkomen. De instructeur wist dit aparte gedrag onmiddellijk te verklaren: het paard voelde wel dat ik geen gezag uitstraalde, er zelf eigenlijk niet in geloofde: dus waarom dan moe worden? Met zijn hulp kreeg ik Dakota toch nog aan het stappen, maar ik ben niet gaan galopperen, dat zul je begrijpen.
Nee, paardrijden, dat is 'm nooit geworden, en waarschijnlijk om precies dezelfde reden wordt lesgeven 'm ook niet. Ach, ik hoor van collega's dat ze zich soms door een jarenlange hel heen hebben moeten slepen om te komen op een plek van gezag over de klas, of dat ze als de afwisseling van de getijden toch steeds weer in de winter van de gezagsloosheid belanden.
Zes weken - zolang zou ik waarschijnlijk nog moeten werken - zes weken hel - wat voor zoden zet dat dan aan de dijk?
Goed, goed, ik zal een voorbeeld noemen van het gedrag van de moeilijke klassen. De laatste les die ik vandaag gaf was zo'n losgeslagen derde klas. Meermalen begon een heel aantal heren in die klas te scanderen: 'Anale sex met dode dieren'. Ik wist het niet echt een halt toe te roepen. Dat is toch triest? Ook tamelijk duister, trouwens. Minder prettig was ook het oorverdovende gilconcert dat tussen deze obsceniteiten door werd aangeheven door een naar krankzinnigheid neigende blondine met woeste ogen die later zonder mijn toestemming de klas uitliep omdat ze een bloedlip had. En Ganesha (Hindoestaanse afgod die obstakels uit de weg zou ruimen) stond er bedaard bij te glimlachen vanaf zijn positie voor in de klas, op de grond.
posted by Marten @ 10:11 AM;
