Neurotische probleemdefinitie en zucht naar Vlieland
Thursday, October 19, 2006
(Meneer Docter werkt als vervangend godsdienstdocent op een vmbo-school in Drenthe)
De laatste les vandaag is geweest. Nu is het voor mij al zo'n beetje herfstvakantie. Ik dacht eerst dat ik na de herfstvakantie klaar was, maar dat is niet zo. De vrouw die ik vervang is nog niet in conditie. Mijn contract loopt tot aan 6 december; daarna moet ik naar alle waarschijnlijkheid beslissen of ik nog verder ga. Mijn studie wacht er immers op om afgerond te worden. En dat gaat niet lukken naast een baan in het onderwijs. (Lees voor een kraakheldere analyse mijn commentaar op het commentaar van John bij de vorige post).
Terwijl ik, zonder een redelijk doel, nog eens door de gangen van de school loop, stormt een aantal leerlingen mij voorbij dat schreeuwt: 'Doctùùùùr!' Mijn gezichtsuitdrukking laat zien dat ik hier niet van gediend ben, waarop één heerschap nog eens extra hard schreeuwt: 'Hééé!'.
Even later word ik door de hyperactieve Karel tegengehouden op de gang. Ik probeer hem aan zijn verstand te brengen dat dit toch echt niet kan, een docent in zijn bewegingsvrijheid belemmeren. Karel houdt vol, want: Michiel heeft z'n strafwerk (in mijn laatste lesuur van mij ontvangen) al af. Michiel meldt zich inderdaad met vier kantjes volgeschreven ('Ik zal voortaan mijn gedrag afstemmen op mijn leeftijd' - ik had geen tijd om iets leuks te bedenken). 'Dat ziet er prima uit, Michiel' zeg ik. Twee jongens die erbij staan zeggen dat Michiel nu toch wel een applaus verdiend heeft en beginnen te klappen. Ik kijk wat zuur, waarop één van de twee nog harder begint te klappen en zegt dat ik mee moet klappen. Ik reageer cynisch.
Het eigenlijke probleem in deze twee situaties is dat ik leerlingen niet zou moeten toestaan om dermate joviaal met mij om te gaan. Direct aanpakken, daarmee win je de oorlog. Maar als neuroot die gepreoccupeerd is met gehoorbeschadiging, maak ik mij veel meer zorgen over mijn oren: die jongen die zo hard 'hééé' brulde, in mijn gezicht, en die ander die zo hard klapte - zijn daardoor weer honderden oorhaartjes neergegaan die nooit meer overeind zullen komen? Dat is het eigenlijke probleem, naar mijn neurotische overtuiging.
Als mijn oren maar niet beschadigd zijn. Dan is er niets aan de hand.
Ik heb nog een hoop te doen de komende week. Toch hoop ik dat ik, al is het maar kort, ook even echt vakantie kan vieren. Misschien ga ik wel naar Vlieland. Even uitwaaien.
'k Zie wel. Ja?
posted by Marten @ 4:42 AM;
