Vuistslagen in de lucht
Saturday, October 14, 2006
Het is herfst.
Tegen deze tijd van het jaar word ik altijd melancholisch. Als kind richtte ik me dan op Sinterklaas, en daarna op Kerst. Dan luisterde ik naar bandjes van kinderkoor de Leidse Sleuteltjes, bij ons thuis steeds gekscherend de Leidse Keuteltjes genoemd.
Het hielp niet veel.
Liefhebben is het moeilijkst.
Vluchten is de makkelijkste moeilijke weg. Drugsgebruikers heb ik altijd begrepen. Leven voor een leugen, als een held jezelf uitleveren aan een illusie die je kapot maakt. Het is onwaarachtig heldendom, schijnlijden, de hel op aarde en in de hemel.
Heb ik dan niets geleerd?
De Wet brengt geen verlossing; er is boosheid tegen de schema's.
Probeer eens met het ene been naar links te lopen en met het andere naar rechts. Niet te doen. Of vooruit en achteruit tegelijk.
Nog steeds zou ik willen vliegen. Nog steeds lijk ik in staat om opnieuw met pijn en moeite vleugels te fabriceren uit was en veren. Maar ik weet dat de was zou smelten onder de genadeloze zon.
Het is een last om gespleten te zijn. Vrolijk en depressief tegelijk. Vrolijk onder de mensen. Depressief bij wie mij het meest nabij zijn.
Ik zou willen spelen: het goddelijke spel. Nu ben ik nog vaak als een bokser die in de lucht slaat.
posted by Marten @ 11:15 AM;
