Het bel-centrum en de gruwelzolder
Sunday, May 09, 2010
En opnieuw beland ik in een call-center. Een bel-centrum. Alweer de Belastingtelefoon. Maar dit keer Toeslagen in plaats van Inkomstenbelasting. En Groningen in plaats van Leeuwarden.
Ik heb naarstig naar werk gezocht, maar er zit, vreemd genoeg, niemand op mij te wachten. En dat terwijl ik overstroom van talent en werklust. Gelukkig weten ze bij de Belastingdienst mijn buitengewone capaciteiten wel op waarde te schatten.
Dit werk is voor mij koorddansen. Terwijl ik stapje voor stapje voortschuifel, gaapt beneden mij de afgrond van verergerde gehoorproblemen, als de wrede en gigantische muil van een dolle, gulzige reus, een muil vol rotte, stompe, gele tanden en kiezen.
Ik wilde zelf een limiter kopen, een demper, die ervoor zorgt dat het volume van mijn headset in ieder geval niet boven de 85 decibel uitkomt. Alleen mocht ik niet zelf zo'n ding aanschaffen. Dus heeft de Belastingdienst dat voor mij gedaan. Dat is netjes.
Maar koorddansen blijft het. Het geroezemoes in de ruimte waar ik werk zwelt af en aan als het ruisen van de branding. Menigmaal kan ik de persoon aan de andere kant van de lijn haast niet verstaan. Dat werkt stress in de hand. En dat is weer niet bevorderlijk voor het voorkomen van gehoorproblemen.
Mijn dochtertje is twee geworden! Ja, het is niet alleen maar kommer en kwel in mijn leven. In tegenstelling tot een jaar geleden heeft ze dit keer wel aardig in de smiezen wat er gebeurt vandaag. Al zag ze vanmorgen de levensgrote '2' die mijn vrouw op de muur had geplakt nog wel aan voor een 'S'. Ach, je kunt niet alles hebben. Analfabeet is ze in ieder geval al niet meer. Het is een schitterend klein mensje. Van twee.
We zullen zien hoe lang ik het volhoud bij de Belastingtelefoon.
O ja, en dan is er nog die verhuizing. Verschrikkelijk. Het huis met de gruwelzolder.. Waar twee platen met losgebonden asbest aan het plafond gelijmd zijn! En drie keer raden wie er geacht wordt op dat kamertje zijn intrek te nemen voor werk en hobby.. Inderdaad, ondergetekende asbestofoob.
Het leven zit vol ironie. Om niet te zeggen draconisch sarcasme.
Labels: dagboek
posted by Marten @ 4:44 AM;
