Niets is natuurlijk ooit goed genoeg. Slapen is prachtig, maar wakker blijven een mooi voorschot op de eeuwigheid. Eigenlijk is het het ritme dat telt. De hartslag,
the doldrums, het dreigende dan wel veelbelovende pompen. Walvissen hebben een reusachtig hart. Ze kunnen niet anders dan lijden aan bradycardie, een langzame hartslag. In een scheepvaartmuseum op Ameland zagen wij een op het strand aangespoelde walvis opengesneden worden met een explosie van bloed en ingewanden tot gevolg. Hilarisch - ik lachte als een krankzinnige, wat toch wel een vorm van afweer moet zijn geweest. Mijn dochter heeft het nu nog over het filmpje.
Ik offer mijn oren op voor de dubieuze zaak. Berichten over collega's met piepende oren worden door mij met een grimmig gebrek aan verbazing aangehoord.
Ik ben begonnen flupentixol te nemen, de ene helft van de Deanxit waar Herman Brusselmans het ooit goed op deed.
Labels: dagboek, farmacotherapie
posted by Marten @ 3:30 PM;
0 Comments:
<< Home
