De gekken en het geld
Saturday, October 10, 2009
Ik ben sinds enkele weken in dagbehandeling bij het UMCG, groep Angst & Dwang. Aanvankelijk had ik grote weerstand, maar allengs heb ik de slag te pakken gekregen. Alhoewel de weerstand steeds weer, in steeds nieuwe gedaanten, terugkeert. Denk aan Freud: de terugkeer van het verdrongene.
De therapie heeft twee pijlers: cognitieve gedragstherapie en exposure-therapie. Het eerste behelst het rationeel te lijf gaan van irrationele gedachten om daarmee samenhangende pathologische gedragingen en gevoelens te ontkrachten. Het tweede houdt de opzettelijke blootstelling in aan juist die situaties die angst oproepen en normaal gesproken worden vermeden, waarbij het de bedoeling is om de angst uit te zitten totdat deze zakt. Wanneer je dit vaak genoeg herhaalt, zo leert de ervaring, zal de angst steeds meer afnemen.
Ik wilde nooit in groepstherapie. Ik voelde mij boven de grijze massa der neurotische sukkels verheven. Iets van die narcistische zelf-inflatie speelde nog wel even op toen ik mij tussen de andere groepsleden mengde op de eerste dag van de behandeling: 'Zij zijn gekker dan ik', was ik geneigd te denken. Maar gaandeweg deze behandeling kom je er toch achter dat je gekker bent dan je dacht. En dat het ontzettend leuk is om deel uit te maken van een groep unieke, vriendelijke, interessante, soms jolige, soms schuchtere mensen, voor wie je je niet hoeft te schamen omdat iedereen een beetje gek is.
De ontmoeting met de psychiater en de arts-assistent was een gedenkwaardige. De psychiater was een zeer vriendelijke, rustige, knappe man die er nog zomers uitzag bij het naderen van de herfst van zijn leven. De arts-assistent was een vrouw met ernstige, enigszins rode ogen en kort blond haar, wier gelaatstrekken gedurende het gesprek wisselden van onaangename verbazing via professionele verontwaardiging naar bezorgde ontzetting. Dit was het gevolg van de dozijnen medicaties die ik tijdens het gesprek opbiechtte te hebben gebruikt of nog te gebruiken. De arts-assistent noteerde ze aan het begin van het gesprek nog braaf, maar moest dit al snel opgeven omdat ze het niet meer bij kon houden.
De technische psychofarmacotherapeutische discussie waar ik op had gehoopt vond helaas niet plaats. Ik was eerlijk over mijn obsessie met medicijnen, en waar ik al bij de intake voor gewaarschuwd was, bleek waar te zijn: zij wilden het liefst dat ik zo weinig mogelijk pillen slik, en dan nog alleen pillen die een officieel labeltje hebben voor een bepaalde aandoening. Zij achtten dit de enige wetenschappelijke benadering. Ik acht het een onvergeeflijk buigen voor de macht van het getal; de vervanging van intelligente wetenschap door heilig verklaarde statistieken gebaseerd op onderzoeken die verstrengeld zijn met dubieuze belangen. Zie voor een uitgebreidere verdediging van mijn standpunt mijn weblog op het Crazy Meds forum.
Hoe dan ook, ik ben aan mezelf aan het werken, en ik vind het jammer dat ik daar niet voor betaald word. Maar als ik er een leven voor terugkrijg met minder angst en dwang, dan is dat wellicht meer waard dan geld, de zucht waarnaar tenslotte, zoals de schrijver van de Bijbelse brief aan Timotheüs met enige overdrijving stelt, de wortel is van alle kwaad.
posted by Marten @ 1:37 AM;
