Onbetaalbaar - in een elastische schijnvakantie
Sunday, July 05, 2009
Ik bevind mij in een soort van langdurig uitgerekte vakantie die eigenlijk geen vakantie is. Dat wil zeggen, ik ben werkloos. Ik word niet betaald. Dat is jammer.
Ik wilde wel dat ik rijk geboren was, of dat ik de loterij zou winnen. Hard werken voor je geld - het idee is bij mij nooit zonder brokken geland. Vroeger wilde ik al niet de auto van mijn vader schoonmaken voor een kwartje. Een kwartje?! De overbuurjongen kreeg een rijksdaalder.
Een gebrek aan een heldere, dagelijkse, van buiten opgelegde structuur is voor mij niet erg gezond. In de eindeloos durende zomervakanties van mijn jeugd ging ik elke dag naar het zwembad, om tenminste mijn dagen door te komen. Ik dreef wat op een vlot van donkerrood kunststof en gluurde naar de badjuffrouw, die geweldig imposante borsten had.
Nu kom ik niet vaak meer in het zwembad. De laatste keer was met mijn dochtertje tijdens het babyzwemmen. Het akelige is dat je als ouder ook alle liedjes en bewegingen mee moet doen. 'We maken een kringetje van jongens en van meisjes...' En de juf is erg streng en wil dat alle kindertjes ten minste één keer maar liefst talloze keren kopje onder gaan. Dan zie je die arme kinderhoofdjes proestend en naar lucht happend boven komen, met rode oogjes en snotterige neusjes van het chloor. Ik vind dat mijn kind niet kopje onder hoeft. Ik denk er sterk over om de juf eens goed lang onder water te houden. Weet ze zelf hoe het voelt.
Maar goed, ik dwaal af. The story of my life.
Vanmorgen ging ik opnieuw naar de Kapelgemeente - een orthodox Hervormde kerk. Na de dienst werd ik door een oudere heer uitgenodigd om bij hem en zijn vrouw koffie te drinken. Ik nam het aanbod aan. Hij bleek een emeritus predikant te zijn. We hadden een goed en diep gesprek. Het waren vriendelijke en wijze mensen (om en nabij de tachtig!) die een goedhartige vermaning niet schuwden. Zo raadden ze me aan mijn overmatige vrije tijd als werkloze te gebruiken voor theologische verdieping. Geef ze eens ongelijk.
Ik krijg overigens mogelijk binnenkort wel een dagelijkse structuur aangereikt wanneer ik in dagbehandeling ga (het kan nu) bij het UMCG om te leren (zo stel ik mij voor) constructiever met mijn psychische beperkingen om te gaan.
Mijn psychiater heeft mij overigens gedumpt, omdat ik mijn eigen spoor trek op het gebied van medicatie. Totdat ik bij het UMCG aan de bak kan, neemt mijn huisarts de farmacotherapeutische honneurs waar. Ik bracht hem onlangs een bezoek en overviel hem met een farmacologisch betoog dat uitmondde in het verzoek om een experimentele medicatie voor te schrijven. Uiteraard kon hij mijn verzoek niet (volledig) honoreren. Ik wacht nog altijd op een avontuurlijke psychiater die affiniteit heeft met voortschrijdende farmacologische inzichten, het experiment niet schuwt en begrip heeft voor de emancipatie van de patiënt (-> cliënt) die tegenwoordig zelf zowel zijn kennis als zijn medicijnen kan vergaren via het internet.
Het is jammer dat ik als amateur-psychiater niet wordt betaald.
Labels: dagboek, geloofsboek
posted by Marten @ 5:03 AM;
