Een opgeruimde kamer
Friday, February 25, 2011
Ik lees in het werk van Leanne Payne. Het gaat over genezend gebed. Over homosexualiteit als 'symbolische verwarring' (hoe politiek incorrect! Op de brandstapel!). Over diepe wonden, geslagen in onze (gender)identiteit. Over het ware zelf als de plek waar Christus woont, als het centrum van ons zijn, van waaruit we werkelijk kunnen leven. Over 'het praktiseren van Gods Tegenwoordigheid'. Over het luisteren naar Gods Woord, dat hij altijd tot ons spreekt. Over vrijheid door gehoorzaamheid. Over het mannelijke initiatief en het vrouwelijke reageren. Over God die zo mannelijk is dat wij tegenover hem allemáál vrouwelijk zijn.
Ik had het niet meer verwacht, maar deze boeken wekken een nieuwe, of een hernieuwde hoop in mij. Daartegenover staat een gapende afgrond van pijn, van leegte, van de harde smak op het beton wanneer ik mijn marionettentouwtjes doorsnijd. Auw. Schaamte, gevoelens van minderwaardigheid, psychosomatische klachten, depressie, angst, woede ook, ja ook veel woede. Wat een beerput! En ik maar proberen om die beerput biochemisch stankvrij te maken. Een pilletje hier, een pilletje daar. Toch wordt alles niet roze.. Zoals bij de familie Knots..
Het kleine koninkje, dat alles wil, en allemaal nu, bevrediging, totale verzadiging, plezier, genot, tot kotsens toe. Dat kleine koninkje vertoont zich als een eeuwige bedelaar, die altijd zal blijven zeuren. Altijd de bus gemist, net niet genoeg geld voor een strippenkaart, altijd geld nodig voor het slaaphuis.
Het is hard te erkennen dat ik een bedelaar ben. Een bedelaar voor de grote koning.
Labels: dagboek, geloof, Leanne Payne
posted by Marten @ 10:48 AM;
Perfecte bagger
Saturday, February 12, 2011
Het aan cocaïne verwante methylfenidaat (dConcerta, Ritalin) bezorgt mij eerder een overdaad aan zelfvertrouwen, en een immens plezier in sociale contacten. Wel wordt wat aan angst ontbreekt gecompenseerd met aggressie, wat dan weer allerlei vervelende neveneffecten geeft in de relationele sfeer.
Ik probeer de acuutheid van neurotische twijfels (Ik moet NU weten of ik Dex of Rita moet hebben) te ondergraven met het besef dat alles tijdelijk is en veel er niet toe doet. Ik idealiseer iets of iemand, meestal een buitengewoon klein segment van de totale alledaagse (en/of minder alledaagse) werkelijkheid, en hang daar mijn ziel en zaligheid aan op - maar perfectie is een illusie, en een kokervisie op perfectie is contraproductief bovendien.
Overigens is de hoeksteen van mijn farmacotherapeutische cocktail een hoge dosis clomipramine, for the record.
Er staat een gloednieuw, reusachtig, imperfect Ikea-bed op mij te wachten. Met een hoogzwangere vrouw erin.
Labels: dagboek, farmacotherapie
posted by Marten @ 2:35 PM;
'Durf te moorden' in Zweden
Saturday, February 05, 2011
Daarna ging ik naar een feestje van Bassie, de aan lager wal geraakte clown die in een tweede jeugd theologie is gaan studeren. Ik gaf hem het boek Durf te dromen van onze hypercharismatische rakker, Mattheus van der Steen, om lekker van te gruwelen.
Vrijdagavond ging ik met mijn betere helft naar Moord in de kerststal, een kerstspel van het Ro-theater, met o.a. Arjan Ederveen. Het was grappig, fijn en mild blasfemisch. In mijn evangelische periode was dit absoluut niet door de censuur gekomen. Ik kon er nu zonder al te sterke oordelen naar kijken en luisteren en van genieten. Wel vond ik de homo-erotische kwinkslagen enigszins aanmatigend.
Labels: dagboek, farmacotherapie
posted by Marten @ 4:47 PM;
Geluk en tragedie gezamenlijk op de loer
Thursday, February 03, 2011
Onze badkamer wordt gerenoveerd. Achter deze schijnbaar onschuldige mededeling gaat een wereld schuil van schrijnend leed: de waar geworden nachtmerrie van een obsessief-compulsief gestoorde. STOF. Ken je dat hoofdstuk in W.F. Hermans De tranen der acacia's? Dat 'stofhoofdstuk'? Geniaal. Iets dergelijks tref ik nu op mijn zolder aan. Zo onzichtbaar als de asbestvezels daar zijn, zo opdringerig zichtbaar is nu het roze puimsteen dat zich waar mogelijk heeft opgehoopt. De vloer zit onder het stof. Boeken zitten onder een laag stof die je normaal alleen met jarenlang niet-lezen waarneemt. Mijn nieuwe computer - voor de muziek - zit onder het stof. Wasgoed zit onder het stof.
Ik was vandaag zo dom om mezelf op de Eerder naar huis-lijst te zetten, en werd om twaalf uur prompt, maar tegen mijn halfslachtige verwachting in, naar huis gestuurd. Toen pas bedacht ik mij dat ons mannetje in ons huis aan het slopen en drillen is. Niet echt mijn ding, om het met een understatement te zeggen. Toen ik thuis kwam trof ik hem, en hij begon aan lange, gedetailleerde overpeinzingen over de praktische problemen die ook hem voor een raadsel stelden. Daar werd ik niet echt rustiger van. Ik ben gevlucht naar mijn ouders. Ondertussen ben ik ook nog aan de diarree geraakt. Ja, lieve lezer, een traan mag inderdaad geplengd worden bij deze opeenstapeling van diep menselijk leed. Om een en ander in perspectief te plaatsen hoorde ik zojuist dat de pasgeboren baby van de broer van een zwager in kritieke toestand in het UMCG ligt. Hoe teer en breekbaar is het leven. Hoe liggen geluk en tragedie steeds gezamenlijk op de loer.
posted by Marten @ 10:30 AM;
